Op mijn trouwdag, net toen ik mijn geloften zou uitspreken, stond mijn bruidsmeisje plotseling op en kondigde aan dat ze zwanger was van het kind van mijn man. De 300 gasten snakten naar adem van schrik. In plaats van te huilen, glimlachte ik en zei: «Ik wachtte erop dat je iedereen de waarheid zou vertellen.» Haar gezicht betrok. Ze had geen idee wat er ging gebeuren.

Iedereen verwachtte dat mijn bruiloft perfect zou zijn: witte rozen, zachte pianomuziek en een liefdesverhaal zo prachtig vormgegeven dat het iedereen had kunnen ontroeren. Wat niemand had verwacht, was de explosie vlak voordat ik «ja» zei.

Mijn naam is Emily Carter, en op die zwoele junimiddag schitterde de balzaal van het Grand Monarch Hotel met kroonluchters en waren er 300 gasten, gekleed in hun mooiste kleding, verzameld. Ik stond onder de hortensiaboog, mijn handen ineengevouwen met die van mijn verloofde, Daniel Brooks, klaar om de geloften uit te spreken die ik al duizend keer had geoefend.

Maar net toen de ambtenaar van de burgerlijke stand me vroeg te beginnen, schraapte een stoel heftig over de marmeren vloer.

Mijn bruidsmeisje, Lena Marshall, sprong overeind.

Haar stem trilde, maar haar zelfvertrouwen niet. «Ik ben zwanger,» kondigde ze aan, haar ogen gericht op Daniel. «En de vader… is de bruidegom.»

Er klonken verraste giechelbuien, als brekend glas. Iemand liet een glas champagne vallen. Daniels gezicht verbleekte zo snel dat het leek te verdwijnen.

De gasten wachtten tot ik instortte. Mijn moeder hield haar hand voor haar mond. Mijn tante fluisterde: «O mijn god, niet vandaag.»

Maar ik snikte niet.

Ik viel niet flauw.

Ik stortte niet in, zoals je van een bedrogen bruid zou verwachten.

In plaats daarvan glimlachte ik.

Een kalme, serene, bijna opgeluchte glimlach.

«Dank je wel, Lena,» zei ik zachtjes in de microfoon. «Ik wachtte erop dat je iedereen de waarheid zou vertellen.»

Lena’s zelfvertrouwen verdween in een oogwenk. Haar lippen gingen open, maar er kwam geen geluid uit. Haar blik flitste naar Daniel en toen weer naar mij, alsof ze zich plotseling realiseerde dat ze zich in de verkeerde kamer, de verkeerde film, het verkeerde leven bevond.