Ze had geen idee wat er nu zou gebeuren.
Want hoewel iedereen dacht dat ik verrast was, was de waarheid heel anders.
Ik wist het al zes weken.
En ik was veel beter voorbereid op dit moment dan ze zich ooit hadden kunnen voorstellen.
De kamer gonsde van het gefluister, maar ik hief mijn hand op en het werd stil. Lena bewoog ongemakkelijk, alsof ze zich realiseerde dat de vloer waarop ze dacht te staan eigenlijk een valluik was.
«Laat het me uitleggen,» zei ik kalm. «Zes weken geleden merkte ik dat Daniel niet meer op tijd thuiskwam. Hij begon zijn telefoon te verstoppen. Hij nam een douche zodra hij thuiskwam – klassieke signalen.»
Daniel deed zijn mond open. «Emily, het is niet…
Wordt vervolgd op de volgende pagina 
Daniel deed zijn mond open. «Emily, het is niet…
«Niet doen,» zei ik scherp. «Je hebt genoeg tijd gehad om te liegen.»
Lena klonk wanhopig. «Emily, alsjeblieft…»
Maar ik ging verder. «Op een avond viel hij in slaap op de bank. Zijn telefoon trilde. Ik weet dat ik niet had moeten kijken, maar ik deed het wel. En toen zag ik je berichten, Lena. De data, de hotelbonnetjes, de foto’s. Alles.»
Er klonk opnieuw gehijg. Lena wankelde, alsof ze duizelig werd.
«Ik heb Daniel er privé mee geconfronteerd,» vervolgde ik, «omdat ik wilde weten of hij me de waarheid zou vertellen. Dat deed hij niet. Hij zwoer dat hij trouw was. Hij zwoer dat jij als een zus voor hem was.»
Lena’s ogen vulden zich met tranen.
«Maar wat jullie beiden niet wisten,» zei ik, terwijl ik mijn kin optilde, «is dat ik bewijsmateriaal was gaan verzamelen. Video’s. Berichten. Audio-opnames. Zelfs de beelden van de beveiligingscamera’s van het hotel waarvan jullie dachten dat niemand ze kende.»
Een gemompel golfde als een golf door de gasten.
«En aangezien jullie besloten hebben een spektakel van mijn bruiloft te maken,» zei ik, «vond ik het wel zo eerlijk dat iedereen het hele plaatje zag.»
Ik gebaarde naar de audiovisuele technicus achter in de zaal. Een gigantisch scherm daalde neer uit het plafond.
«Nee,» fluisterde Daniel. «Emily, doe dit niet.»
Maar hij had geen enkele autoriteit meer. Niet over mij. Niet over de waarheid.
De eerste video verscheen: Lena en Daniel stapten om middernacht lachend en arm in arm een hotellift in.
De menigte reageerde onmiddellijk: geschreeuw, ongeloof, walging.
Lena bedekte haar gezicht. Daniel zag er misselijk uit.
Ik wachtte tot de video afgelopen was voordat ik iets zei.
«Ik heb de bruiloft niet om één reden afgeblazen,» zei ik. «Ik wilde de waarheid boven tafel hebben. Volledig. Openlijk.» Zodat ik met een gerust hart kon vertrekken.
Toen deed ik langzaam mijn verlovingsring af en legde hem tussen ons op de grond.
