Richards hart zonk in zijn schoenen. Voor het eerst in jaren had hij de geschiedenis niet meer in eigen hand.
Elena schreeuwde niet. Ze huilde niet. Ze staarde hem alleen maar aan, niet met woede, maar met iets nog ergers: medelijden. Die zwijgende blik vertelde haar alles: ze zag hem niet langer als haar echtgenoot, maar alleen als een vreemdeling die de schijn boven zijn familie had verkozen.
— E… Elena…, stamelde hij, zijn stem brak.
Om hen heen werd het gemompel luider. « Zijn dat zijn kinderen? » « Wie is die vrouw bij hem? »
Clara deinsde instinctief achteruit, haar zelfvertrouwen verdween en maakte plaats voor angst. Dit had ze zich nooit kunnen voorstellen. Ze dacht dat ze Richards toekomst binnenstapte. In plaats daarvan was ze getuige van zijn publieke val.
De jongste jongen verhief opnieuw zijn stem:
— Papa?
De onschuld van dat woord sneed Richard als een mes.
Elena bukte zich, tilde haar zoon op en fluisterde zachtjes tegen hem:
« Niet vandaag, mijn lieveling. »
Die woorden klonken luider dan de flitsen, luider dan Clara’s trillende stem.
— Elena, wacht even… alsjeblieft…
Hij zette een stap, maar de beveiliging hield hem abrupt tegen.
De journalisten baanden zich een weg door de menigte:
— Meneer Hale, ontkent u dat u de vader bent?
— Is zij uw vrouw? Uw kinderen?
— Wie is deze vrouw die bij u is?
Richard probeerde te antwoorden, maar er kwam niets samenhangends uit. Zijn verontschuldigingen bleven in zijn keel steken.
Toen sprak Elena met een kalme maar vastberaden stem:
« Ik ben Elena Hale. En dit, » zei ze, wijzend naar de vier jongens die om haar heen stonden, « zijn Richards vergeten kinderen. »
Een rilling liep door de menigte. Clara werd bleek.
Richard stak wanhopig zijn hand uit, maar Elena draaide zich om en beval de bewakers:
« Begeleid alstublieft mijn kinderen en mij. »
De gehele terminal boog diep voor zijn stille waardigheid.
Richard bleef als aan de grond genageld staan terwijl zijn vrouw en zoons onder de flitsende camera’s wegliepen. Clara’s hand gleed van zijn arm en even later was ook zij verdwenen.
Voor het eerst in zijn leven bevond Richard Hale zich volledig en onherroepelijk alleen.
In de dagen die volgden, domineerde het schandaal de krantenkoppen. Beelden van Elena en de kinderen, haar woorden over « vergeten kinderen » en Richards verbijsterde stilte werden eindeloos herhaald. Beleggers raakten in paniek en zijn aandelenkoers kelderde.
In zijn penthouse staarde Richard naar een ongeopend glas whisky. In de hoek lag de vergeten Dior-tas, een trieste herinnering aan zijn ondergang. Hij had een imperium van glas opgebouwd. Elena had het in stukken gebroken zonder een woord te zeggen.
Samen met haar advocaat verzocht Elena om de volledige voogdij en een verdeling van de bezittingen. Ze weigerde elke financiële schikking.
« Ik wil zijn fortuin niet, » zei ze. « Ik wil dat mijn kinderen sterk opgroeien, niet zwijgzaam. »
