Bij de rechtbank arriveerde Richard in een onberispelijk pak, maar met een lege blik. Elena kwam binnen met haar zoons, een van hen in haar armen, de anderen klampten zich vast aan haar handen. Er viel een stilte.
— Elena, ik heb fouten gemaakt, maar ik kan…
Ze onderbrak hem zachtjes maar vastberaden:
« Je dacht dat ik alleen maar geld wilde. Je dacht dat ik uit egoïsme was vertrokken. Maar de waarheid is dat ik je al lang voor de papieren in mijn hart had gesloten. Omdat je ons in de steek liet voor een illusie. »
De rechter deed snel uitspraak. De voogdij werd aan Elena toegewezen. Richard werd veroordeeld tot het betalen van kinderalimentatie, maar mocht de kinderen alleen onder begeleiding bezoeken.
Toen ze wegging, werd ze omringd door journalisten. Elena bleef staan en zei simpelweg:
« Ware kracht schuilt niet in rijkdom of status. Het schuilt in de keuze voor je kinderen, zelfs als de wereld je iets anders vertelt. »
Zijn woorden gingen viraal, waardoor zijn imago veranderde in een symbool van veerkracht.
Richard bleef ondertussen op de trappen van het gerechtsgebouw staan en keek toe hoe zijn familie vertrok zonder om te kijken.
Die avond, alleen in zijn penthouse, mompelde hij zachtjes:
— Ze zullen zich de man herinneren die nooit wist hoe hij hen moest dragen… niet degene die zijn tas droeg.
En in die waarheid was zijn rijk niets.
