In de deuropening stonden vier mannen. Het waren geen gasten. Het waren geen medewerkers van de catering.
Twee van hen waren militaire politieagenten, gekleed in smetteloos blauw uniform, witte handschoenen en met dienstwapens. Ze flankeerden de ingang en stonden strak in de houding.
De derde man was een agent van de geheime dienst, die in zijn pols praatte.
En de vierde man…
De vierde man kwam binnen met de last van de geschiedenis op zijn schouders. Hij droeg het gala-uniform van een viersterrengeneraal van het Amerikaanse leger. Zijn borst was bedekt met linten. Zijn grijze haar was kortgeknipt, zijn gezicht getekend door littekens en streng.
Het was generaal Marcus Thorne. Voorzitter van de Generale Staf. Een man wiens gezicht elke avond op het nieuws te zien was.
Het was doodstil in de kamer. Richard zette zijn glas neer, zijn mond viel open. Moeder klemde haar handen voor haar mond.
Generaal Thorne keek niet naar de kristallen kroonluchter. Hij keek niet naar de dure kunst. Hij scande de kamer met ogen als lasers, zoekend.
‘Is dit het huis van de familie Vance?’ bulderde zijn stem, diep en gebiedend.
‘J-ja,’ stamelde Richard, terwijl hij een stap naar voren zette. Zijn arrogantie maakte plaats voor een wanhopige behoefte om indruk te maken. ‘Ik ben Richard Vance. Generaal Thorne, wat een eer. Als u hier bent voor de fondsenwerving—’
De generaal keek Richard aan alsof hij een stofje onder een schoen was. Hij liep recht langs hem heen.
Hij liep langs de senator die ineengedoken bij de piano zat. Hij liep langs mijn moeder.
Hij stopte voor me.
De aanwezigen hielden hun adem in. Waarom stond de machtigste soldaat van Amerika nu voor de magazijnmedewerker?
Generaal Thorne bekeek me van top tot teen. Hij zag het goedkope pak. Hij zag de afgetrapte laarzen. En toen verzachtte zijn uitdrukking en maakte plaats voor iets wat op eerbied leek.
‘Meneer,’ zei de generaal.
En vervolgens bracht de generaal een saluut.
Het was een scherpe, duidelijke groet. Een groet van een ondergeschikte aan een meerdere. Of in ieder geval een groet van immens respect.
Ik zuchtte. Ik zette mijn sodawater neer. Ik strekte mijn rug en schudde de houding van ‘Caleb de mislukkeling’ van me af als een zware jas. Ik beantwoordde de groet, scherp en precies.
‘Rustig aan, Marcus,’ zei ik.
