Er klonk een geschokte reactie in de zaal. Marcus? Ik heb generaal Marcus gebeld ?
‘Ik zei toch dat je hier niet moest komen,’ zei ik zachtjes. ‘Ik ben klaar met werken.’
‘Ik weet het, commandant,’ zei generaal Thorne, terwijl hij zijn hand liet zakken. ‘Maar de president stond erop. En eerlijk gezegd, ik ook.’
Hoofdstuk 3: De declassificatie
‘Commandant?’ fluisterde Richard. ‘Hij rijdt in een vrachtwagen.’
Generaal Thorne draaide zich langzaam om naar mijn broer. De uitdrukking op zijn gezicht had een vulkaan kunnen bevriezen.
‘Een vrachtwagen?’ vroeg Thorne. ‘Is dat wat hij je vertelde?’
Thorne lachte. Het was een droog, humorloos geluid. Hij draaide zich om naar zijn assistent, die hem een leren map overhandigde met het presidentiële zegel erop.
‘Dames en heren,’ kondigde Thorne aan, zijn stem galmde tot achter in de zaal. ‘Mijn excuses voor de onderbreking van jullie… feestelijkheden. Maar ik heb een dringende bespreking met commandant Caleb Vance die niet kan wachten.’
Hij keek naar mijn moeder.
‘Mevrouw Vance,’ zei Thorne. ‘Ik begrijp dat u jarig bent. Van harte gefeliciteerd. U heeft een fantastische zoon grootgebracht.’
‘Dank je wel,’ fluisterde moeder, terwijl ze naar Richard keek.
‘Nee, mevrouw,’ corrigeerde Thorne haar, terwijl ze naar mij gebaarde. ‘Ik heb het over deze zoon.’
Thorne opende de map.
“Tweeënzeventig uur geleden werd een diplomatiek konvooi in een regio die ik niet mag noemen, in een hinderlaag gelokt. Er werden gijzelaars genomen. Onder hen was de dochter van de vicepresident.”
De gasten mompelden. Dit was breaking news. Het was overal op CNN te zien dat ze ‘gevonden’ was, maar details ontbraken.
« De evacuatie vereiste dat een team een sector binnenging zonder back-up, zonder luchtsteun en zonder enige ruimte voor fouten, » vervolgde Thorne. « Het was een zelfmoordmissie. We hadden onze beste operator nodig. We hadden ‘The Ghost’ nodig. »
Hij keek me aan.
“Caleb Vance leidde dat team. Hij ging er in zijn eentje op uit om de perimeter te beveiligen. Hij droeg een gewonde gijzelaar drie kilometer lang op zijn rug door vijandelijk vuur. Hij werd geraakt door een kogelfragment in zijn been – vandaar dat hij die laarzen draagt, neem ik aan, om het verband te verbergen?”
Ik knikte lichtjes.
‘Hij redde niet alleen het meisje,’ zei Thorne, met een stem die trilde van emotie. ‘Hij redde de geopolitieke stabiliteit van de hele regio. Hij voorkwam een oorlog.’
Thorne haalde een klein fluwelen doosje uit zijn zak.
« Hij weigerde de ceremonie in het Witte Huis. Hij zei dat hij naar het verjaardagsfeest van zijn moeder moest. Hij zei, en ik citeer: ‘Mijn familie denkt dat ik dozen verplaats, en dat vind ik prima.’ »
Thorne keek naar Richard, en vervolgens naar de gasten die vijf minuten geleden nog om me hadden gelachen.
‘Je hebt hem bespot,’ zei Thorne zachtjes. ‘Ik hoorde je toen ik binnenkwam. Je zei dat hij nooit vooruitgang boekte. Je zei dat hij nooit ergens heen ging.’
Thorne kwam dichter bij Richard staan en drong zijn persoonlijke ruimte binnen.
