Ik zag haar hand precies drie seconden over mijn champagneglas hangen. Drie seconden die alles veranderden. Een kristallen glas stond op de presidentiële tafel, wachtend op een toast, wachtend tot ik het in mijn mond zou stoppen en zou drinken wat mijn nieuwe schoonmoeder er net in had gestopt.
Het kleine witte tablet loste snel op en liet nauwelijks een spoor achter in de gouden bubbels. Caroline wist niet dat ik keek. Ze dacht dat ik aan de andere kant van de trouwzaal zat, lachend met de bruidsmeisjes, verloren in de vreugde van de trouwdag. Ze dacht dat ze alleen was. Ze dacht dat ze veilig was.
Maar ik zag alles. Mijn hart bonsde als een hamer toen ik haar nerveus om zich heen zag kijken, en haar goed verzorgde vingers beefden toen ze ze van mijn glas afscheurde. Er verscheen een zachte, tevreden glimlach op haar lippen – een glimlach die mijn bloed in ijs deed veranderen. Ik dacht het niet. Ik ben net verhuisd.
Tegen de tijd dat Caroline weer op haar stoel zat, haar zijden jurk gladstreek en de glimlach van de moeder van de bruidegom schilderde, had ik de overstap al gemaakt. Mijn glas stond nu voor haar stoel. Haar glas, het schone, stond op me te wachten.
Toen Dylan opstond, knap in zijn op maat gemaakte smoking, en champagne hief in de eerste toost van ons huwelijk, had ik het gevoel dat ik door een mist keek. Zijn woorden over liefde en eeuwigheid klonken vreemd in mijn oren. Zijn moeder stond stralend naast hem en hief een glas champagne met de drug aan haar mond.
Ik had haar moeten tegenhouden. Ik had moeten schreeuwen, het glas eraf moeten slaan en het voor iedereen moeten blootstellen. Maar dat deed ik niet. Ik wilde zien wat ze voor me in petto had. Ik wilde bewijs. Ik wilde dat iedereen zou zien wie Caroline werkelijk is onder dit perfecte, welwillende masker, een pijler van de gemeenschap.
