Ze zette met zachte bewegingen een nieuw glas voor hem neer. Ze stond op het punt zich om te draaien. Toen hoorde ze hem zachtjes zeggen: « Dank u wel. » Zijn accent was onhandig, maar verstaanbaar. Basis Spaans, met moeite. Julia keek hem verbaasd aan en antwoordde zonder na te denken in het Japans. Duita shimashite chini shinai de kudasai. Kenji’s hoofd schoot omhoog. Zijn ogen gingen een beetje open en voor het eerst die nacht veranderde er iets in zijn uitdrukking. Een barst in de muur.
« Je spreekt Japans, » zei hij langzaam, nog steeds in zijn eigen taal. Julia knikte. « Ik heb het drie jaar gestudeerd. Ik vind hun cultuur echt leuk. » Hij reageerde niet meteen, maar knikte met een lichte buiging die recht uit zijn hart kwam. Het was een kort, subtiel gebaar, maar vol respect. Julia had het gevoel dat ze een grens had overschreden, een onzichtbare, niet alleen bij hem, maar bij de hele groep.
Ze wist dat als iemand haar met een gast zag praten, laat staan die gast zelf, de blikken snel zouden komen. Maar op dat moment kon het haar niets schelen. « Wilt u nog iets anders? » vroeg ze, nu in het Spaans. Kenji keek haar een lange seconde aan en schudde toen zijn hoofd. « Bedankt voor het gesprek. » Julia knikte. Ze glimlachte kort, een verlegen glimlachje, meer tegen zichzelf dan tegen hem, en liep weer tussen de tafels door.
Niemand had nog iets gemerkt, maar er was iets veranderd. Na dat korte gesprek werkte Kulia verder alsof er niets gebeurd was. Maar haar lichaam loog niet; haar stappen waren lichter, haar ademhaling alerter. Ze voelde een andere energie in haar borst, een mix van adrenaline en twijfel. Ze had iets verkeerd gedaan.
Had ze hem ongemakkelijk gemaakt? Had iemand hen gezien? Jazeker. Iemand had dat gedaan. Álvaro, de ober, lang, donkerharig, met een droge stem en een gezicht dat getekend leek door ergernis, keek haar aan vanaf de bar. Hij was een man die niet schreeuwde, maar wist hoe hij met één zin moest straffen. En hoewel hij op dat moment niets zei, volgden zijn ogen Julia met een stil oordeel dat ze maar al te goed kende.
Ondertussen, in zijn hoekje, bewoog Kenji nog steeds niet veel, maar er was iets in hem veranderd. Zijn ogen staarden nu niet langer afstandelijk naar de kamer, ze zochten. Zo nu en dan, discreet, wierpen ze een blik op Julia terwijl ze tussen de tafels door liep. Het was geen lust, het was geen romantiek, het was iets simpelers en zeldzamers: dankbaarheid. Het was alsof voor het eerst die nacht, misschien wel in vele nachten, iemand hem als mens had gezien.
De andere gasten bleven hetzelfde, luid lachend, ritmisch dansend, zich ontspannend gedragend bij dure drankjes, maar het gemompel rond Kenji begon steeds zuurder te worden. Wat doet die gast hier? Hij danst en praat niet. Hij was waarschijnlijk uit pure noodzaak uitgenodigd. Wist je dat hij grond in Sayulita heeft gekocht? Wat belachelijk om zoveel geld te hebben en niet te weten hoe je je moet gedragen.
De kritiek was vermomd als een grap, maar Julia, die voorbijliep, voelde de woorden als slecht ingepakte dolken. En hoewel ze wist dat het niet haar taak was om iemand te verdedigen, kromp haar maag bij elk woord ineen. Die avond, tijdens het diner, liep Julia weer naar zijn tafel, niet tegen het protocol in, maar omdat iets haar dwong. Ze zette een bord voor hem neer dat ze niet mocht dragen.
Kenji keek haar vriendelijk aan. Deze keer zei ze niets, keek hem slechts even aan met een vastberaden maar serene uitdrukking, alsof ze wilde zeggen: « Je bent hier niet alleen. » Ze draaide zich om en hoorde een lage vrouwenstem achter zich. « Heb je de serveerster gezien? Wat doet ze om met hem te praten alsof ze vriendinnen zijn? » De woorden raakten haar harder dan ze wilde toegeven, niet uit schaamte, maar uit hulpeloosheid.
In die kamer zou ze nooit meer zijn dan een serveerster. En toch had ze net iets gedaan wat niemand daar had gekund: met hem praten, naar hem luisteren. Die avond, toen de dj de muziek overnam en de lichten dimden, wist Julia dat er iets aan de hand was.
Niet in de kamer, maar in haar, en ook in hem. Kenji keek nog een laatste keer op naar de dansvloer, waar koppels dansten zonder hem uit te nodigen, zonder er zelfs maar over na te denken, en op dat moment ontmoetten hun blikken elkaar weer. Zonder na te denken maakte ze een gebaar dat leek op een stille uitnodiging, nauwelijks waarneembaar, bijna onvergeeflijk voor iemand zoals zij in die context.
Hij bewoog niet, maar sloeg zijn blik ook niet neer. De balans van het feest begon te kantelen, en niemand had het door. De muziek veranderde. De dj verving de bolero’s door een zachte instrumentale versie van een romantische klassieker. De dansvloer werd wat leeg en maakte plaats voor de oudere stellen, die elkaar met langzame, ceremoniële bewegingen omhelsden.
Het was het meest emotionele moment van de avond. Foto’s, onderdrukt gelach, lauw applaus. Julia was nog steeds aan het werk, maar haar gedachten waren ergens anders. Kenji had zich niet bewogen sinds zijn aankomst. Hij had er al meer dan drie uur gezeten en een wereld geobserveerd die hem er niet bij wilde hebben. Niemand had met hem gesproken, niemand had hem uitgenodigd om te dansen.
En toch bleef hij recht, alsof hij dat allemaal niet nodig had, alsof hij in stilte het ongemak van anders zijn, een buitenlander, alleen, verdroeg. Maar ze kon het niet meer aan. Met haar hart bonzend in haar borst en haar keel dichtgeknepen, liep Julia opnieuw naar hun tafel, dit keer zonder dienblad, zonder excuses, alleen zij vóór hem.
Kenji keek haar aan met een mengeling van verbazing en opluchting, en toen sprak ze in het Japans, haar stem trillend maar vastberaden. « Wil je met me dansen? » De stilte viel onmiddellijk. Ze hadden niet eens hun stem verheven, maar iets in de atmosfeer leek te bevriezen. Hij staarde haar aan, alsof hij twijfelde of hij het goed had begrepen. « Nu, » vroeg hij, zonder zich te bewegen.
