Mijn naam is Hilda. Ik ben 60 jaar oud en wat ik je ga vertellen, zal voor altijd je kijk op je eigen gezin veranderen. Slechts drie dagen geleden duwden mijn zoon Damian en mijn schoondochter Melissa mijn man Henry en mij van een 27 meter hoge klif. Terwijl ik daar lag, gebroken en bloedend, hoorde ik mijn man wanhopig fluisteren: « Hilda, blijf liggen. Doe alsof je dood bent. » Maar dat was nog niet het ergste. Het ergste was toen Henry de meest verschrikkelijke waarheid onthulde die een moeder ooit zou kunnen horen, een geheim dat onze kinderen 25 jaar lang hadden verborgen gehouden.
Veertig jaar lang bouwden Henry en ik aan wat wij het perfecte gezin vonden. We kregen twee zoons: Richard, onze eerstgeborene, en Damian, vijf jaar jonger. Richard was de ziel van het huis, altijd lachend, altijd behulpzaam. Damian was anders, meer gereserveerd, maar ik hield met evenveel intensiteit van hem. Op zondag zat de hele familie rond onze eikenhouten tafel, die Henry eigenhandig had gesneden. Het leven was eenvoudig maar mooi.
Toen, 25 jaar geleden, kwam Richard niet thuis voor het avondeten. Bij zonsopgang vonden ze zijn lichaam op de bodem van de rivierkloof. De politie noemde het een ongeluk. Ik heb er nooit aan getwijfeld; ik kon me niet voorstellen dat de waarheid zoveel gruwelijker was. Richards begrafenis was de zwartste dag van mijn leven. Damian was vreemd kalm. Terwijl ik huilde tot ik geen tranen meer over had, bleef hij stil, een uitdrukking op zijn gezicht die me nu de rillingen bezorgt.
Na Richards dood veranderde Damian. Hij werd attenter, liefdevoller, alsof hij de leegte probeerde te vullen. Ik dacht dat het zijn manier was om met verdriet om te gaan. Ik was naïef. Hij was bezig een perfect masker te bouwen om het monster in hem te verbergen.
De jaren verstreken. Damian trouwde met Melissa, een lief meisje dat me ‘mama’ noemde. Ze kregen twee prachtige kinderen en ik had het gevoel dat het leven ons een tweede kans gaf. Maar nu, liggend op de bodem van deze kloof, besef ik dat al dat geluk een zorgvuldig geconstrueerde leugen was.
De eerste tekenen dat er iets mis was, begonnen zes maanden geleden toen we besloten ons testament aan te passen. We hadden bijna $ 200.000 gespaard. Het was Damian die voorstelde om een advocaat te raadplegen. « Het is belangrijk om alles op orde te hebben, » zei hij met een glimlach die nu sinister aandoet. Melissa knikte en streek over mijn hand met dezelfde vingers die me later de dood in zouden jagen. « We houden zo veel van je, » voegde ze eraan toe.
Damian stond erop hem en Melissa tot onze enige erfgenamen te benoemen. Ik had mijn twijfels, maar Henry, altijd meer vertrouwend, stemde toe. We tekenden de papieren op een dinsdag. « Nu zijn we officieel een verenigd gezin voor altijd, » fluisterde Melissa in mijn oor. Haar woorden bezorgden me kippenvel.
De daaropvolgende weken waren vreemd. Damian en Melissa kwamen steeds vaker langs, altijd met suggesties over hoe we ons geliefde huis moesten verkopen of welke investeringen we moesten doen. « Mam, je bent irrationeel, » zei Damian met een nieuwe, scherpe toon toen ik me verzette. « Dit huis is te groot voor twee mensen van jouw leeftijd. »
De situatie escaleerde toen Damian voorstelde hem een volmacht te geven. Die avond, na een gespannen ruzie met Henry, die dacht dat ik paranoïde was, haalde ik het verleden aan. « Weet je nog hoe Damian was voordat Richard stierf? » vroeg ik. « Er was iets aan hem dat me bang maakte. »
Henry hield op met afwassen. In zijn ogen zag ik iets wat ik nog niet eerder had gezien: herkenning. « Hilda, » zei hij heel zachtjes, « er zijn dingen over Richards dood die ik je nooit verteld heb. »
Mijn hart begon te bonzen. « Hoe zit het met Richards dood? »
Henry zat zwaar aan de keukentafel. « De nacht dat Richard stierf, » begon hij met gebroken stem, « was Damian niet op zijn kamer aan het studeren. Ik volgde hem. Ik zag ze ruzie maken bij de kloof, Hilda. Ik hoorde ze vreselijke dingen schreeuwen. »
« Waar hadden ze ruzie over? » fluisterde ik.
