Ter illustratie.
Vanmorgen, terwijl Tim zijn stropdas rechttrok in de spiegel, vroeg ik: « Moeten we echt gaan? »
« Mama wordt 60, » zei hij. « Als we niet komen opdagen, zal ze ons dat nooit laten vergeten. »
« En zo ja? »
Hij pauzeerde even en keek me in de weerspiegeling in de ogen. « Hij vindt wel weer een manier om ons ongelukkig te maken. Ben je er klaar voor? »
Ik streek Ivy’s jurk glad en forceerde een glimlach. « Zo klaar als altijd. »
Een dwaas deel van me geloofde dat Eleanor Ivy eindelijk zou verwelkomen. Na zes jaar zou het vandaag misschien anders zijn. Grote vergissing.
We kwamen op tijd aan. Ivy sprong een gat in de lucht en klemde de glitterkaart die ze had gemaakt stevig vast. « Oma zal dit geweldig vinden! » straalde ze.
Het landgoed was extravagant: fonkelende lichtjes in de bomen, valetparking, een jazzkwartet op het terras. Eleanor nodigde iedereen uit: neven en nichten, studievrienden, zelfs haar yogaleraar.
Ter illustratie.
Binnen vielen me meteen de zitplaatsen op. De grote eetzaal glansde van het prachtige porselein onder de kroonluchters. Elke stoel was gemarkeerd met elegante kalligrafie.
Bij het raam stond een vrolijke kindertafel met ballonnen en kleurrijke bordjes. Elk kind had een eigen naamkaartje. Elk kind, behalve Ivy.
“Waar zit mijn dochter?” vroeg ik.
Eleanor hief haar champagneglas en glimlachte met die vlijmscherpe glimlach van haar. Ze gebaarde nonchalant naar de achterkant van het huis. « Daar. »
Mijn hart zonk in mijn schoenen. In de wasruimte, naast een mand met vuile handdoeken en een zoemende droger, stond een klapstoel. Klimop balanceerde op een dun papieren bordje met twee kleine worteltjes en een broodje.
Ze greep mijn jurk toen ik dichterbij kwam. « Mam… waarom mag ik niet bij de anderen zitten? Heb ik iets verkeerd gedaan? »
Woede brandde in mijn borst. « Eleanor, » vroeg ik, « wat moet dat betekenen? »
« Ach, doe niet zo dramatisch, » antwoordde ze kalm. « Daar komt het wel goed. »
« Oké? Je hebt mijn dochter naast de vuile was gelegd. Waarom deed je dat? »
Haar ogen lichtten op. « Omdat hij niet bij de traditie van deze familie hoort. En vanavond zal iedereen zien waarom. »
Ter illustratie.
Voordat ik kon reageren, liep ze terug naar de eetkamer, met klikkende hakken alsof ze aan het aftellen was.
« Wat bedoelde oma? » fluisterde Ivy, terwijl er tranen in haar ogen opwelden.
Ik knielde naast haar neer. « Ik weet het niet, lieverd. Maar we komen er wel achter. »
Even later klonk Eleanor met haar glas. De gesprekken verstomden. Zelfs de muziek stopte.
« Bedankt allemaal voor jullie komst, » zei ze met een welluidende stem. « Ik heb een speciale mededeling over Ivy voor het diner. »
Tim hief zijn hoofd op, zijn gezicht werd bleek. Mijn hart bonsde.
« Ik had al zo mijn vermoedens, » vervolgde Eleanor. « Vorige maand heb ik een haar uit Ivy’s borstel gehaald en opgestuurd voor DNA-onderzoek. »
Er klonk gezucht in de menigte. Mijn knieën begaven het bijna.
« En de resultaten waren verhelderend. Ivy is NIET mijn biologische kleindochter. Wat betekent dat Kate al die jaren tegen mijn zoon heeft gelogen. »
Er viel een stilte in de kamer.
