Ik ben Julia, vierendertig, bedrijfsjurist bij een van de beste advocatenkantoren van Boston. Mijn leven was perfect: een succesvolle carrière, een prachtig huis in een chique buurt en wat ik beschouwde als een liefdevol huwelijk met mijn rechtenstudieliefde Derek.
Totdat ik het ultieme verraad ontdekte: mijn man had een affaire met mijn jongere zusje, Amanda.
Nu sta ik in de rechtszaal, niet alleen tegenover hen, maar ook tegenover mijn eigen ouders, die eisen dat ik het kind uit hun affaire financieel ondersteun. Ze wisten toen nog niet dat ik voorbereid was.
Als je dit nu bekijkt, laat me dan weten waar je het bekijkt en klik op de abonneerknop voor meer verhalen over het overwinnen van verraad op manieren die je nooit had verwacht.
Ik ontmoette Derek tijdens ons tweede jaar rechten aan de Boston University. Ik was de beste van de klas en volledig gefocust op het opbouwen van mijn carrière. Hij was charmant, briljant en volhardend in zijn streven. Aanvankelijk verzette ik me tegen zijn avances, ervan overtuigd dat relaties me zouden afleiden van mijn academische doelen.
Derek had een talent om door mijn verdedigingsmechanismen heen te breken met behulp van attente gebaren: koffie die op mijn bureau stond voordat ik ‘s ochtends vroeg naar de les ging, gedetailleerde aantekeningen als ik een college miste vanwege schijnprocessen en geduld als ik moest studeren in plaats van op dates te gaan.
« Je kunt beide hebben, Julia, » zei hij dan. « Een schitterende carrière én een relatie. Je hoeft niet te kiezen. »
Na zes maanden vriendschap, die geleidelijk uitgroeide tot iets meer, stemde ik er eindelijk mee in om officieel met hem te daten. We werden het powerkoppel van onze rechtenstudie, stimuleerden elkaar om te excelleren, bleven laat op om elkaar over jurisprudentie te ondervragen en planden samen onze toekomst.
Na mijn afstuderen hadden we banen aangeboden gekregen bij concurrerende bedrijven en een verlovingsring aan mijn vinger. Onze bruiloft was klein maar elegant, en werd bijgewoond door goede vrienden en familie, waaronder mijn jongere zus Amanda.
Amanda en ik hadden altijd een ingewikkelde relatie gehad. Drie jaar jonger dan ik, groeide ze op in mijn schaduw – of tenminste, zo zagen mijn ouders het. Terwijl ik academische wedstrijden won en beurzen binnensleepte, had Amanda het moeilijk op school, maar blonk ze sociaal uit. Zij was de mooie, de charmante, terwijl ik de serieuze presteerder was.
« Je zusje heeft meer aandacht nodig, » zei mijn moeder. « Je bent zo onafhankelijk, Julia, maar Amanda heeft leiding nodig. »
Ik heb nooit een hekel gehad aan mijn zus, hoewel ik wel merkte dat onze ouders andere normen stelden. Ze vierden mijn prestaties met ingetogen knikjes, terwijl ze Amanda’s goede cijfers prezen met etentjes. Toch onderhielden Amanda en ik een hartelijke relatie. Ze was mijn getuige en hield een toespraak over hoe ze altijd tegen haar oudere zus had opgekeken.
Na de bruiloft begonnen Derek en ik aan onze carrière en kochten we een prachtig koloniaal huis in Brookline, een chique buitenwijk van Boston. Onze professionele levens bloeiden op. Ik werd in recordtijd junior partner bij mijn kantoor, gespecialiseerd in ondernemingsrecht. Derek bouwde ironisch genoeg een reputatie op in het familierecht.
We werkten lange uren, maar maakten altijd tijd voor elkaar: weekendbrunches, zomervakanties naar de Kaap, feestjes waar we collega’s versteld deden staan met onze ogenschijnlijk perfecte verbintenis.
Drie jaar na ons huwelijk besloten we te proberen een gezin te stichten. Ik was net dertig geworden en voelde me carrièreklaar genoeg om het moederschap op me te nemen. We waren enthousiast en fantaseerden over een babykamer in onze logeerkamer, namen en hoe we het ouderschap met onze carrière zouden combineren.
Maar er gingen maanden voorbij zonder zwangerschap. Toen een jaar. Medische tests wezen uit dat ik endometriose had, een aandoening die de bevruchting kan compliceren. De arts raadde ons aan om IVF te proberen.
Het nieuws was verwoestend, maar Derek leek me te steunen. Hij hield mijn hand vast tijdens afspraken en verzekerde me dat we hoe dan ook ouders zouden worden. IVF was duur, veel duurder dan we hadden verwacht. De verzekering dekte slechts een deel, waardoor wij de rest zelf moesten financieren. Ik nam extra cliënten aan en werkte in het weekend om de oplopende medische rekeningen te betalen, terwijl Derek zijn normale schema aanhield en beweerde dat hij voor ons beiden in balans moest blijven.
