De rechtszaal in het centrum van Los Angeles was een koude, steriele omgeving, ontworpen om emotie te ontdoen van menselijke ondergang en terug te brengen tot juridische feiten. De veertigjarige Alex Reid stond in het centrum van deze wereld en had het gevoel alsof zijn eigen ziel methodisch was ontleed op het gepolijste hout van de getuigenbank. De stem van de rechter was een monotoon gebrom, een verbale mokerslag die methodisch het leven ontmantelde waaraan Alex tien jaar lang had gewerkt.
Hij verloor het huis – de volledige 500 vierkante meter, een villa in Spaanse stijl in de Palisades met een infinity pool en een panoramisch uitzicht op de Stille Oceaan. Hij verloor de beleggingsportefeuille, het spaargeld, de kunstcollectie. Hij moest een alimentatie betalen die zo verlammend was dat die niet alleen bedoeld was om zijn ex-vrouw Chloe te onderhouden, maar ook om hem te straffen.
Toen de bijeenkomst was afgelopen, gleed Chloe langs hem heen, een verschijning in een strakke, op maat gemaakte jurk. Haar nieuwe partner, Damien, de gladde financieel directeur van Alex’ vorige bedrijf , sleepte haar achterna als een loodsvis. Ze bleef even staan, haar gezicht een perfect masker van triomfantelijk medelijden.
Aan de andere kant van de kamer prutste Alex nerveus aan het oude zakhorloge dat zijn grootvader hem had gegeven. De wijzerplaat was gegraveerd met vreemde, onbekende tekens. Hij had jarenlang geprobeerd het ingewikkelde mechanisme te repareren, een nutteloze hobby. Chloe had er altijd een hekel aan gehad.
« Je zit altijd begraven in die oude troep van je opa, » klaagde ze altijd. « Blijf maar dromen, Alex. Je verdient er geen cent mee. » Hij besefte nu dat ze daarin gelijk had gehad, en in nog veel meer.
Hij herinnerde zich, in een korte, pijnlijke flits, de verhalen die zijn grootvader hem als kind vertelde. Een man met verweerde handen en scherpe, intelligente ogen, die sprak over « begraven geheimen » en de « last van de familie ». « Er zijn dingen waardevoller dan goud, Alex, » had zijn grootvader gezegd, zijn stem een lage, serieuze grom. « En gevaarlijker dan welke oorlog dan ook. » Voor een jonge jongen waren het grootse avonturen. Voor de gebroken man in de rechtszaal waren het slechts de vervaagde herinneringen aan een betere tijd.
Alex reed met zijn sputterende, twintig jaar oude pick-uptruck door de zonovergoten, met jacaranda’s omzoomde straten van zijn voormalige buurt. De Californische zonsondergang vloeide over de horizon, een prachtige, gewelddadige vlek van oranje en karmozijnrood. Voor Alex leek het gewoon de kleur van een einde. Hij stopte aan de overkant van de straat tegenover het huis dat niet langer van hem was.
Hij zag Damiens gestroomlijnde, zwarte Porsche op de oprit staan. Hij keek toe hoe Damien een koffer het huis in droeg – zijn huis. Even later verscheen Chloe in de deuropening, gehuld in een zijden kamerjas die Alex haar voor hun jubileum had gekocht. Ze lachte, haar hoofd achterovergeworpen in achteloze vreugde. Ze zag hem in zijn pick-uptruck aan de overkant zitten. Haar glimlach bleef maar duren. Hij verbreedde zich tot een wrede, triomfantelijke grijns.
Ze hief haar telefoon op en typte snel iets. Even later trilde Alex’ eigen telefoon met een venijnige beslistheid. Het bericht op het scherm gloeide in de schemerige cabine van zijn truck.
« Je zult arm en alleen sterven, Alex. Daar heb ik voor gezorgd. »
