Linda bloosde. « Nee, dat ben ik niet, ik ben van de bruidegom. »
De vrouw knipperde verbaasd met haar ogen en bevond zich toen, ongemakkelijk, aan een tafel achterin, bij het buffet. « Misschien ben je er. Is… minder druk. »
Terwijl ze haar vergezelde, fronste Amelia lichtjes. « O, Daniël heeft me niet gewaarschuwd dat het zo zou komen. Alleen… Zorg dat hij bij aankomst is als het diner niet gepland is », fluisterde hij tegen de organisator.
Linda deed alsof ze het niet had gehoord. Ze zat rustig in de keuken, verborgen naast de deur, omringd door obers die hun gebruikelijke routine uitvoerden, met een zakje voor restjes. Ze glimlachte terwijl Daniel van een afstand zwaaide, maar duwde Amelia’s familie en fotografen snel weg.
Toen het eten aanbrak, vernauwde Linda’s hart zich nog meer. De plaquette op de verste tafel – ‘Familie van de bruidegom’ – bleef half leeg. Ze aarzelde en vroeg zich af of het mogelijk zou zijn om daar te zijn. Ze werd
tenslotte aanbevolen door
factripple.com Kunnen geprefabriceerde woningen deel gaan uitmaken van toekomstige woningtrends?
Meer informatie
over familie. Hij verzamelde zich op de begane grond, stond op en liep langzaam naar de versierde tafel voor hem.
De gasten draaiden zich om terwijl ze zich aanpasten. Sommigen fluisterden. Anderen keken verward toe. Amelia’s ogen vernauwden zich toen ze zag dat Linda naast Daniel ging zitten.
‘Mevrouw,’ zei ze stijfjes, haar glimlach vervaagde, ‘deze tafel is voor de familie.’
Linda had vriendelijk moeten antwoorden. « Ik ben familie, schat. Ik ben de moeder van Daniel. »
Voordat iemand kon reageren, legde Linda haar hand op de stoel, maar Amelia trok er plotseling aan.
Linda viel hard in het water. Zijn portemonnee verspreidde zich en geld en tissues lagen verspreid over de marmeren tegels. De hele zaal viel stil.
Daniel verstijfde, zijn vork halverwege zijn mond. De gasten verstijfden. Linda kwam tevoorschijn met tranen in haar ogen, onuitsprekelijk vernederd.
En precies op dat moment klonk er een diepe, gezaghebbende stem uit de deur.