Ik kwam naar dit eiland op zoek naar vrede, om een nieuw leven te beginnen en te genezen van mijn verleden.
In plaats daarvan ontmoette ik hem—Charmant, attent en alle dingen waarvan ik niet eens wist dat ik ze nodig had.
Maar zodra ik begon te geloven in een nieuw begin, vernietigde een enkel moment alles.
Hoewel ik hier tientallen jaren had doorgebracht, leek mijn woonkamer vreemd.
Ik was 55 jaar oud en ik stond voor een open koffer en vroeg me af hoe mijn leven me tot dit punt had gebracht.
“Hoe zijn we hier gekomen?”Vroeg ik, terwijl ik de gebroken Beker onderzocht met de woorden “voor altijd en eeuwig” in mijn hand voordat ik hem opzij legde.
Ik liep met mijn hand over de bank. “Vaarwel zondag koffie en pizza argumenten.”
De herinneringen zoemden in mijn hoofd als ongenode gasten die ik er niet uit kon schoppen.
De leegte in de slaapkamer was nog voelbaar. De andere kant van het bed keek me aan als een smaad.
‘Kijk me niet zo aan,’ mompelde ik. “Het is niet alleen mijn schuld.”
Verpakking werd een zoektocht naar dingen die er nog toe deden. Mijn laptop lag op de tafel als een baken.
“Je bent tenminste gebleven,” zei ik, terwijl ik er mijn hand overheen liep.
Het bevatte mijn onvoltooide boek, waar ik twee jaar aan had gewerkt. Ze was er nog niet klaar voor, maar ze was van mij—het bewijs dat ik nog niet helemaal verdwaald was.
Toen kwam een bericht van Lana:
“Creatieve retraite. Een warm eiland. Een nieuw begin. Wijn.”
‘Natuurlijk is het Wijn,’ lachte ik.
Lana heeft altijd het talent gehad om Rampen om te zetten in verleidelijke aanbiedingen.
Het idee klonk gedurfd, maar was dat niet wat nodig was?
Ik keek naar mijn boekingsbevestiging. Mijn innerlijke stem liet me niet rusten.
Wat als ik het niet leuk vind? Wat als ze me niet accepteren? Wat als ik in zee val en opgegeten word door haaien?
Maar toen kwam er weer een gedachte.
Wat als ik het toch leuk vind?
Ik haalde diep adem en sloot de koffer. “Nou, laten we ontsnappen.”
Maar ik ben niet weggelopen. Ik was op weg naar iets nieuws.
Het eiland begroette me met een warme bries en het ritmische geluid van golven die de kust raken.
Ik sloot mijn ogen voor een moment en haalde diep adem, waardoor de zoute lucht mijn longen vulde.
Dat had ik nodig.
Maar de stilte duurde niet lang. Toen ik bij de retraite kwam, werd de stilte van het eiland vervangen door luide muziek en vrolijk gelach.
Vooral jonge mensen tussen de 20 en 30 jaar lagen op kleurrijke tassenstoelen, met drankjes in hun handen die meer op Paraplu ‘ s leken dan op vloeistof.
“Dit is zeker geen klooster,” mompelde ik.
De groep bij het zwembad lachte zo hard dat een vogel uit een nabijgelegen boom vloog. Ik zuchtte.
Creatieve doorbraken, Ja, natuurlijk, Lana?
Voordat ik in de schaduw kon gaan, verscheen Lana, met haar hoed scheef en een margarita in haar hand.
Thea!”riep ze uit, alsof we gisteren niet hadden gecorrespondeerd. “Je bent hier!”
“Het spijt me al,” mompelde ik, maar er verscheen een glimlach op mijn gezicht.
“Oh, kom op,” zei ik, en zwaaide het weg.
“Magie gebeurt hier! Geloof me, je zult het leuk vinden.”
“Ik hoopte op iets… hush, ” zei ik, terwijl ik een wenkbrauw opstak.
“Onzin! Je moet mensen leren kennen en de energie absorberen! “Ze nam mijn hand, Ik moet je aan iemand voorstellen.”
Voordat ik kon protesteren, sleepte ze me door de menigte.
Ik voelde me als een uitgeputte moeder op een schoolfeest, die probeerde niet over de overal verspreide teenslippers te struikelen.
We stopten voor een man die, ik zweer het, direct van de cover had kunnen zijn.
Gebruinde huid, een ontspannen glimlach en een wit linnen overhemd dat net genoeg is losgeknoopt om er mysterieus maar niet vulgair uit te zien.
“Thea, Dit is Eric,” zei Lana enthousiast.
“Leuk je te ontmoeten, Thea,” zei hij met een stem zo zacht als een zeebries.
“Evenzo,” antwoordde ik, in de hoop dat mijn nervositeit niet al te merkbaar was.
Lana straalde alsof ze net een koninklijke verloving had geregeld.
Eric is ook schrijver. Toen ik hem over je boek vertelde, wilde hij je graag ontmoeten.”
Mijn wangen zijn gespoeld. “Oh, ze is er nog niet klaar voor.”
“Het maakt niet uit”, zegt Eric.
“Het feit dat je er twee jaar aan hebt gewerkt… het is indrukwekkend! Ik zou graag meer horen.”
