Op mijn 42e had ik elke cent gespaard voor IVF, mijn laatste kans op moederschap. Maar toen ik mijn rekening controleerde, was die leeg. Mijn zus had het opgemaakt… om haar derde « droomhuwelijk » te financieren.
Ik was nooit « bijzonder ». Ik was niet de mooiste, de meest getalenteerde of het type vrouw dat de aandacht trok. Ik was meer een hardwerkend, uitstellend type.
En toen, de jaren verstreken, was ik alleen. Op mijn tweeënveertigste.
Alleen ter illustratie | Bron: Shutterstock
Na een aantal mislukte jaren, en omdat mijn man steeds minder vaak thuiskwam, besefte ik één ding: of ik kreeg een kind in mijn eentje, of… ik zou helemaal niets meer hebben.
« Je man heeft je verlaten, Lynn. Weg ermee, » zei mijn moeder zonder op te kijken. « Je hebt het zelf gezien; hij heeft het nooit echt geprobeerd. »
Ik stond aan de keukentafel en probeerde de brok in mijn keel weg te slikken.
Alleen ter illustratie | Bron: Shutterstock
« En nu overweeg je IVF? » vroeg mijn zus Jenna. « Meen je dat? »
« Ja, dat ben ik. Met een donor. Ik heb mijn beslissing genomen. Ik kan niet langer wachten. »
« Je bent geen vijftig, verdorie, » spotte ze. « Je kunt nog steeds een fatsoenlijke man vinden. »
« Ik ben tweeënveertig. Ik ben klaar om moeder te worden. Ik doe het alleen. »
Alleen ter illustratie | Bron: Shutterstock
Mam zei niets. Jenna rolde dramatisch met haar ogen.
« Je bent gek. Tegenwoordig leeft iedereen voor zichzelf. Kinderen zijn ketenen. »
“Vertel dat maar aan je twee ex-mannen.”
« Ik ben gewoon niet bang om opnieuw te beginnen. In tegenstelling tot jou, die altijd doet alsof de wereld je iets verschuldigd is. En trouwens, IVF kost een fortuin. »
Alleen ter illustratie | Bron: Shutterstock
« Ik heb spaargeld. En ik herinnerde me onze gezamenlijke rekening. Die jij en papa voor ons beiden hebben geopend. Ik heb er de afgelopen tien jaar geld op gestort. »
Jenna deinsde terug. Moeder stond plotseling op, pakte een vaatdoek en veegde het toch al schone aanrecht schoon.
Ik heb er toen niet op gelet.
Maar ik had moeten…
Alleen ter illustratie | Bron: Shutterstock
***
De volgende ochtend liep ik de bank binnen met mijn tas stevig vast.
« Hallo. Ik wil graag het saldo controleren van een gezamenlijke rekening op mijn naam en die van mijn zus, » zei ik, terwijl ik mijn identiteitsbewijs over de toonbank liet glijden.
De vrouw achter het glas tikte een paar toetsen in. Toen hield ze op. Haar ogen flitsten naar het scherm en toen naar mij.
“Het saldo is nul.”
Alleen ter illustratie | Bron: Shutterstock
« Pardon? »
« Er is geen geld. Het volledige bedrag is vijf dagen geleden opgenomen. »
« Wie heeft hem eraf gehaald? »
« Beide partijen hebben er toegang toe. Het is verwijderd door… Jenna M., je zus. »
Ik kan me niet herinneren dat ik naar buiten ging. De wereld was stil. Verstikt.
Alleen ter illustratie | Bron: Shutterstock
Ik kwam pas weer bij zinnen toen ik al voor Jenna’s appartement stond en met trillende hand op de deurbel drukte.
