Lyuba ontwaakte uit de ijskoude lucht. Haar oude jas, een vod die allang zijn vorm had verloren, kon haar niet langer warm houden. De herfst zette zich met rasse schreden in: de nachten werden langer, de wind guurder, en zelfs onder het dak van de verlaten zolder was het ondraaglijk koud. In de winter zou overleven hier onmogelijk zijn… maar Lyuba had geen andere keus. De opvang was voor haar gesloten – haar strafblad verbood het. Niemand wilde haar aannemen; zodra ze erachter kwamen dat ze « in de gevangenis had gezeten », veranderden hun gezichten onmiddellijk en was het gesprek abrupt afgelopen. Alsof het op haar voorhoofd geschreven stond: « Niemand van ons. »
Recht tegenover het kleine raam van haar tijdelijke toevluchtsoord gloeide een enorm reclamebord: felle beelden, opdringerige banners, deuntjes – alles herinnerde haar aan een ander leven, vol lawaai, licht en warmte. Een leven dat zo dichtbij leek, maar toch volkomen onbereikbaar. In de hoek van het scherm werd de tijd weergegeven – Lyuba had deze zolderkamer juist daarom uitgekozen. Zo kon ze tenminste de uren bijhouden. Het was nu 8:20.
Ze rommelde in haar zakken en voelde een paar verfrommelde muntjes. Dat zou waarschijnlijk genoeg zijn voor een broodje en kefir – in ieder geval een ontbijtje. Ze spetterde wat water uit de fles op haar gezicht en waste zich snel. Haar korte haar stond alle kanten op – ze probeerde het glad te strijken. Ze probeerde er altijd netjes uit te zien: haar kleren wassen wanneer ze de kans kreeg, haar schoenen afvegen met een doek of een stokje. Ze wilde op zijn minst de schijn van een normaal leven, van menselijke waardigheid, behouden.
Bij de winkel, vlakbij de vuilnisbakken, hadden zich daklozen verzameld. Ze rommelden in dozen en sorteerden wat spullen. Lyuba huiverde – zou ze binnenkort ook een van hen worden? Nog niet. Ze vocht nog steeds voor haar bestaan en zocht naar losse baantjes. Maar wie zou een ex-gedetineerde aannemen, zoals ze haar minachtend noemden? Alleen sporadische inkomsten behoedden haar voor armoede.
Nadat ze kefir en een broodje had gekocht, ging Lyuba op een bankje zitten en begon langzaam te eten. Het warme broodje voelde bijna als een feestdag. En in haar hoofd speelde een gedachte: misschien zou ze vandaag de gok wagen en conciërge Kuzmich om hulp vragen? Er waren ‘s nachts zoveel bladeren naar beneden gewaaid, hij kon het vast niet alleen aan. ‘Ik ga het vragen. Misschien kan hij helpen,’ besloot ze en liep naar het zebrapad.
Maar ze was nog niet bij het zebrapad aangekomen toen haar hart in haar keel stond: een meisje van ongeveer tien jaar oud op een step reed recht op het rode licht af. Van de overkant kwam een vrachtwagen aanstormen, luid toeterend. Het meisje had een koptelefoon op – ze hoorde niets.
‘Hé!’ riep Lyuba, maar het meisje reageerde niet.
Zonder aarzeling snelde Lyuba naar voren, greep het kind bij haar jas en trok haar terug. Het meisje viel aan haar voeten en op datzelfde moment verdween de scooter onder de wielen. Er klonk een gierend geluid, een krakend geluid, plastic vloog alle kanten op.
‘Waar ga je heen? Heb je de claxon niet gehoord?’ riep Lyuba geschrokken en berispte haar.
‘Nee… ik luisterde naar muziek…’ fluisterde het meisje, terwijl de tranen in haar ogen opwelden.
‘Niet huilen. Het is begrijpelijk dat je bang was. Ben je boos over de scooter?’
“Jaja… Maar mijn vader zou er honderd van zulke voor me kopen. Daar gaat het niet om…”
‘Laten we elkaar leren kennen. Ik ben Lyubov, en u?’
