Het zou het feest van het jaar worden, met meer dan 200 gasten, champagne in overvloed en livemuziek in het landhuis. Ricardo Mendoza’s zesjarige zoon, Mateo, vierde zijn verjaardag en alles was perfect – totdat een gil door het huis galmde.
“BRAND!” Paniek brak onmiddellijk uit toen gasten naar de uitgangen stormden, duwend en schreeuwend in totale chaos. Ricardo zocht wanhopig naar zijn zoon en riep zijn naam keer op keer, maar er kwam geen antwoord. Het vuur raasde door de bovenverdieping, verslond gordijnen en vulde de gangen met dikke zwarte rook. De lijfwachten verstijfden toen iemand zei dat Mateo nog in zijn kamer was. Ze bespraken de mogelijkheid om naar binnen te gaan, maar niemand bewoog. De hitte was ondraaglijk. De trap stond al in brand.
Op dat moment liet María, de vrouw die al vijftien jaar het huis schoonmaakte, het dienblad in haar handen vallen. Ze schopte haar schoenen uit, maakte haar schort nat met water uit een kan en rende zonder een woord te zeggen recht op de brandende trap af. Mensen schreeuwden dat ze moest stoppen, maar ze verdween in de rook. Minuten verstreken. Er kwamen geen brandweerlieden. Ricardo zakte in elkaar in de tuin, huilend op zijn knieën – totdat er een schaduw verscheen in het raam op de tweede verdieping.
Het was María, die het kind vasthield. De tijd leek stil te staan. Vlammen verlichtten haar silhouet terwijl Mateo, gewikkeld in een nat laken, tegen haar borst huilde.
