De brand ontstond zachtjes in de oostvleugel van Richard Lawsons landgoed in Atlanta tijdens een uitbundig gala. Gasten dansten onder de kroonluchters, zich er niet van bewust dat defecte bedrading de nacht in chaos zou veranderen.
Binnen enkele minuten verspreidde de rook zich in de balzaal. Er brak paniek uit: mensen schreeuwden, jurken ritselden en iedereen rende naar de uitgangen.
Te midden van de verwarring riep iemand dat Samuel Lawson, Richards zevenjarige zoon, boven vastzat. Richards gezicht werd bleek. Hij smeekte om hulp, maar niemand bewoog. De beveiliging aarzelde, de gasten schudden hun hoofd – het was te gevaarlijk.
Toen stapte er vanuit de menigte een dienstmeisje naar voren. Grace Williams, een arme zwarte vrouw van eind twintig, werkte al sinds haar tienerjaren in het landhuis. Haar peuter, Caleb, klampte zich aan haar schouder vast.
« Ik heb voor de jonge Samuel gezorgd sinds hij een baby was, » riep ze. « Ik kan niet toekijken hoe hij verbrandt! »
Voordat iemand haar kon tegenhouden, rende Grace de hel in, haar kind stevig vastklemmend. De menigte snakte naar adem toen ze in de rook verdween.
Binnen brandde de hitte in haar armen en prikte de rook in haar longen. Ze drukte een natte doek uit Calebs luiertas tegen hun gezichten en duwde naar voren.
Herinneringen aan het in slaap wiegen van Samuel en hem liedjes leren gaven haar kracht. Hij was niet haar bloed, maar wel haar familie.
Eindelijk vond ze hem gehurkt onder zijn bed, huilend. « Grace! » snikte hij. Opluchting stroomde door haar heen toen ze hem dicht tegen zich aan trok.
Met beide kinderen in haar armen vocht ze zich een weg terug. Balken blokkeerden de trap, vlammen loeiden uit de muren. Ze beschermde hen met haar lichaam, vond een uitgang voor een dienstmeisje en drong naar binnen.
Buiten stond Richard verstijfd van wanhoop, totdat er een gedaante uit de rook tevoorschijn kwam.
Grace strompelde naar buiten, haar haar verbrand en haar armen vol blaren, terwijl ze Caleb en Samuel vasthield.
De menigte barstte los. Richard rende naar voren, zijn zoon stevig vasthoudend, terwijl Samuel riep: « Papa, Grace heeft me gered! » Gasten die verlamd van angst hadden gestaan, applaudisseerden nu voor haar moed.
Maar Grace stortte in, bewusteloos door haar brandwonden. Artsen brachten haar snel weg. Richard knielde naast haar neer en fluisterde: « Je hebt gered wat ik niet kon redden. Ik ben je alles verschuldigd. »
