Grace bracht weken in het ziekenhuis door. Richard bezocht Samuel dagelijks, die haar hand niet losliet en haar zijn tweede moeder noemde.
Het nieuws over haar moed verspreidde zich door het hele land. Toch bleef Grace nederig: « Ik deed wat elke moeder zou doen. Ik kon een kind van wie ik hield niet laten sterven. »
Geplaagd door schuldgevoelens gaf Richard toe dat hij haar jarenlang had ondergewaardeerd. Hij richtte een fonds op voor Calebs opleiding, kocht een huis voor haar en promoveerde haar tot huishoudster met een salaris dat haar offer waard was.
Haar verhaal reikte verder dan het landhuis. Gemeenschappen spraken over haar moed als bewijs dat mededogen – niet rijkdom of macht – ware kracht definieert. Scholen vertelden opnieuw het verhaal van de meid die alles riskeerde met haar kind in haar armen.
Toch zocht Grace geen roem. Ze keerde terug naar haar plichten en werd nu gerespecteerd als familie. Haar band met Samuel werd alleen maar sterker.
Jaren later, tijdens een benefietgala, stond de achttienjarige Samuel voor een publiek. Grace zat op de eerste rij, Caleb naast haar. Samuels stem was vastberaden:
« Ik leef vandaag dankzij de vrouw die je hier ziet. Ze droeg haar eigen kind terwijl ze mij redde. Moed komt niet voort uit macht of rijkdom, maar uit liefde. »
De zaal barstte in applaus uit. Grace glimlachte en hield Calebs hand vast. Voor haar was de beloning niet de erkenning, maar de wetenschap dat ze in een wanhopig moment liefde boven angst had gekozen – en hun leven voorgoed had veranderd.
