De kathedraal glinsterde die zaterdag van grootsheid, gouden licht dat door glas-in-lood op rijen gepolijste banken morste. Maar het gefluister was luider dan het orgel.
Clara Hayes, de jonge Kinderjuf, stond nerveus bij het altaar. Ze droeg haar vervaagde blauwe uniform en een eenvoudige sluier met trillende handen. Een enkele roze anjer rustte in haar handpalm — de enige bloem die ze zich kon veroorloven.
Naast haar stond James Carter, haar bruidegom, zijn jas gerafeld, zijn shirt gescheurd aan de manchetten. Hij zag er niet op zijn plaats tussen zijden stropdassen en glinsterende jurken. De gemeente grinnikte, sommigen verborgen hun grijns, anderen maakten zich geen zorgen.
Een vrouw op de eerste rij mompelde te hard: “een dienstmeid en een bedelaar … wat voor grap is dit?”
Clara ‘s wangen blozen, maar ze strekte haar greep op James’ eeltige hand. Hij kneep terug,zijn kaak was vast.
Toen de priester hen tot man en vrouw verklaarde, golfde het gelach opnieuw, terwijl het applaus door de kathedraal weerklonk.
Maar James schrok niet. In plaats daarvan stapte hij naar voren, nam de microfoon en zei met een stem die de kamer het zwijgen oplegde::
“Ik weet wat je ziet – een bedelaar die met een dienstmeid trouwt. Maar wat je niet ziet is de waarheid…”
James ‘ stem werd door het gewelfde plafond gedragen.
“Jarenlang was ik onzichtbaar. Ik sliep op bankjes in het park. Mensen staken de straat over in plaats van naar mij te kijken. Voor jullie allemaal was ik niets. Maar Clara … ” hij draaide zich om en keek haar aan alsof zij de enige ter wereld was. “Clara heeft me gezien.”
De kamer was stil. Gasten leunden naar voren ondanks zichzelf.
“Ze bracht me eten toen ze zelf weinig had. Ze sprak tegen me alsof ik ertoe deed, terwijl niemand anders dat zou doen. Ze gaf me niet alleen vriendelijkheid – ze gaf me mijn menselijkheid terug.”
Hijgen golfde door de banken. Clara ‘ s ogen vol tranen.
