Ik gooide de gescheurde rugzak van de jongen op het stoffige stukje gras voor het huis. Hij landde met een zachte, zielige plof. Ik keek hem aan, mijn ogen opzettelijk koud, volledig ontdaan van de warmte die hij vroeger zocht. Mijn stem was als een ijsscherf.
« Ga weg, » zei ik, en de woorden verlieten mijn mond zonder een spoor van aarzeling. « Je bent mijn zoon niet. Mijn vrouw is weg, en met haar alle verplichtingen die ik ooit jegens jou had. Ga waar je maar wilt. »
Hij huilde niet. Hij smeekte niet. Dat had ik verwacht, waar ik me op had voorbereid. In plaats daarvan viel er een diepe en zenuwslopende stilte tussen ons. Hij boog simpelweg zijn hoofd, een gebaar van stille nederlaag dat mijn hart had moeten breken, maar dat niet deed.
Hij bukte zich, pakte zijn kapotte rugzak op en slingerde hem over zijn dunne schouder. Hij draaide zich om zonder me nog een laatste keer aan te kijken… en liep weg. Tien jaar later, toen de waarheid eindelijk aan het licht kwam, had ik er alles voor over gehad om de tijd terug te draaien, om hem te schreeuwen dat hij moest stoppen, om op mijn knieën te vallen op datzelfde stukje gras en hem om vergeving te smeken.
Mijn naam is Rajesh en ik was 36 jaar oud toen mijn vrouw, Meera, me door een plotselinge beroerte werd ontnomen. Ze liet een stilte in ons huis achter die luider was dan welke storm dan ook. En ze liet Arjun, haar 12-jarige zoon, achter.
Arjun was niet mijn bloed. Hij was de levende geest uit Meera’s verleden, een zoon uit een relatie die ze nooit bij naam noemde. Toen ik met Meera trouwde, was ik 26. Zij was een vrouw die de stormen van verlating en de stille schaamte van een eenlingzwangerschap al had doorstaan in een wereld die zulke dingen niet vergaf.
Destijds zei ik tegen mezelf dat ik nobel was. Ik zag haar kracht en bewonderde die van een afstandje. Ik overtuigde mezelf ervan dat ik een goede man was omdat ik het kind van een andere man ‘accepteerde’. Maar liefde die gebouwd is op een fundament van zelfgenoegzaamheid is helemaal geen liefde. Het is trots, en het is kwetsbaar.
Ik voedde Arjun op als een plicht, een last die ik met een zucht droeg. Hij was een constante, stille herinnering dat ik niet haar eerste was geweest. En hoewel ik voor hem zorgde, moet hij de kilte hebben gevoeld. Diep van binnen, denk ik, wist hij altijd al dat hij getolereerd werd, niet geliefd. Hij was altijd beleefd, stil en afstandelijk, een kleine schaduw in het huis dat we deelden.
Toen Meera stierf, werd de enige draad die me met de jongen verbond, verbroken. Het verdriet dat ik voelde was egoïstisch en isolerend. Het liet geen ruimte over voor iemand anders, en al helemaal niet voor hem.
Een maand na de begrafenis, in de verstikkende stilte van het huis dat ooit van haar was, brak ik eindelijk. Ik keek naar hem, dit kind, met haar ogen maar niet met mijn bloed, en ik voelde niets anders dan een wanhopige behoefte om hem uit te wissen, om elk stukje van haar verleden dat niet over mij ging, uit te wissen.
« Ga weg, » zei ik. « Of je nu vanaf vandaag leeft of sterft, het kan me niet schelen. »
Hij was net weg. En terwijl het geluid van zijn voetstappen over de weg wegstierf, voelde ik een golf van opluchting, zo intens dat ik er later misselijk van werd. Ik voelde me vrij. Ik verkocht het huis, veegde alle herinneringen weg en verhuisde naar een andere stad. Mijn leven ging door.
De jaren die volgden, getuigden van mijn vermogen om te vergeten. Mijn bedrijf floreerde. Ik verhuisde naar een groter, modern appartement zonder spoken. Ik ontmoette een andere vrouw: Anya. Ze was eenvoudig, ongecompliceerd, zonder kinderen en zonder een pijnlijk verleden. Ze was een onbeschreven blad, en daaraan klampte ik me vast.
De eerste paar jaar dacht ik soms aan Arjun. Het was geen bezorgdheid, geen oprechte schuld. Het was een vlaag van afstandelijke nieuwsgierigheid. Waar was een twaalfjarige jongen gebleven? Hoe had hij het overleefd? Leefde hij überhaupt nog?
