Er zat een kegel in.
Mark fronste. Hij toeterde. De parkeerwachter, een oude man genaamd Jerry die normaal gesproken naar hem zwaaide, was nergens te bekennen.
« Incompetente idioten, » mompelde Mark. Hij parkeerde op een bezoekersplek drie rijen achter hem. « Ik ontsla Jerry later wel. »
Hij pakte zijn aktetas en liep naar de privélift. Deze lift ging rechtstreeks naar de 50e verdieping, de C-Suite. Je had een speciale zwarte sleutelkaart nodig.
Mark liep naar de scanner en tikte met zijn kaart.
PIEP-PIEP-PIEP.
Er flitste een fel rood lampje op het paneel. TOEGANG GEWEIGERD.
Mark knipperde met zijn ogen. Hij veegde de kaart aan zijn mouw af en tikte er opnieuw op.
PIEP-PIEP-PIEP. TOEGANG GEWEIGERD. KAART ONGELDIG.
« Wat in godsnaam? » gromde Mark. « Systeemstoring. »
Hij zuchtte agressief en liep naar de liften in de hoofdlobby. Hij zou met het gewone personeel mee moeten. Vernederend, maar hij zou IT-medewerkers uitschelden zodra hij boven was.
Hij liep de grote lobby van Vance Global binnen. Het was een kathedraal van glas en staal, vol met honderden medewerkers.
Mark liep naar de draaihekken en tikte opnieuw met zijn kaart.
PIEP-PIEP-PIEP.
Het draaihekje bleef gesloten.
Achter hem begon zich een rij werknemers te vormen. « Pardon, meneer, kunt u even opzij? » vroeg iemand.
« Weet je wie ik ben?! » riep Mark, terwijl hij zich omdraaide. « Ik ben de CEO! Deze machine is kapot! »
“Meneer, ga alstublieft opzij,” klonk een diepe stem.
Mark draaide zich om. Daar stonden drie grote bewakers. Het waren niet de gebruikelijke vriendelijke lobbybewakers. Deze mannen droegen tactische vesten.
« Mijn kaart werkt niet, » snauwde Mark tegen de hoofdbewaker. « Laat me erdoor. Ik heb over twintig minuten een bestuursvergadering. »
« Meneer Miller, » zei de bewaker met een gezicht van steen. « Uw kaart werkt niet omdat hij gedeactiveerd is. U hebt geen toegang tot de beveiligde ruimtes. »
« Gedeactiveerd? » lachte Mark, een hoge, ongelovige toon. « Door wie? Ik run dit gebouw! Ik ben de CEO! »
“Niet meer, meneer,” zei de bewaker.
« Wat zei je? »
« We hebben de opdracht gekregen u de toegang te ontzeggen », zei de bewaker. « Verlaat alstublieft het pand. »
« Dit is waanzin! » schreeuwde Mark, waardoor de hele lobby stil werd. « Wie gaf die opdracht? Bel de voorzitter! Bel de raad van bestuur! Ik wil antwoorden! »
Hoofdstuk 4: De voorzitter van de raad van bestuur (THE TWIST)
Het geluid van een klokkenspel verbrak de spanning.
De centrale liften – de VIP-liften die Mark in de garage had geprobeerd te gebruiken – schoven open.
Er ontstond een doodse stilte in de lobby.
Eerst stapten twee beveiligers naar buiten om een pad vrij te maken. En toen stapte zij naar buiten.
Het was Anna .
Maar het was niet de Anna van gisteren. Het was niet de uitgeputte, gebroken vrouw in het ziekenhuishemd.
Ze zat in een gestroomlijnde, gemotoriseerde rolstoel, haar bewegingen soepel en geluidloos. Ondanks de rolstoel leek ze drie meter lang.
Ze droeg een strak, wit powerpak dat haar perfect paste. Haar haar was strak naar achteren getrokken in een strakke, elegante knot. Ze droeg een donkere zonnebril, die de vermoeidheid in haar ogen verborg, maar een aura van absolute, angstaanjagende mysterie uitstraalde.
Ze gleed over de marmeren vloer, geflankeerd door de General Counsel en de Chief Financial Officer.
Mark staarde haar aan, zijn mond viel open. « Anna? Wat… wat doe je hier in godsnaam? Je zou in het ziekenhuis moeten liggen! Je… je ziet er belachelijk uit! »
Hij marcheerde op haar af, zijn gezicht rood van woede. « Heb jij dit gedaan? Heb je mijn kaart geblokkeerd om kleinzielig te zijn? Wegwezen! Beveiliging! Begeleid mijn ex-vrouw het gebouw uit! Ze is hysterisch! »
