Ik liep naar het park aan het einde van de straat en ging op een bankje in Laurelhurst Park zitten. Mijn koffer die tegen mijn been leunde, herinnerde me aan alles wat ik net verloren had.
Ik vouwde mijn handen samen om hun trillen te kalmeren.
Een jongen die achter een bal aan rende, stopte even. « Mevrouw, gaat het goed met u? » vroeg hij.
‘Het komt wel goed,’ mompelde ik. Zijn kleine gebaar raakte me meer dan ik had verwacht.
De stemmen van Aaron en Crystal galmden door mijn hoofd. « We hebben de kamers nodig. » Alsof ik een onhandig meubelstuk was.
Ik herinnerde me alle keren dat ik mijn ogen had gesloten: toen Crystal me zei te rusten terwijl ze mijn kleinzoon elke middag afzette, toen Aaron om financiële hulp belde en mechanisch herhaalde: « Je bent een engel, mam. »
Een vrouw ging aan het andere uiteinde van de bank zitten. ‘Moet ik iemand bellen?’ vroeg ze.
« Nee. Er is niemand die ik kan bellen. » Ze knikte begrijpend en liep vervolgens weg.
Ik stond op en nam de bus naar Alberta Street. Mijn geheime toevluchtsoord. De enige plek die ik nooit had opgegeven.
Mijn studio was piepklein: een bed, een stoel, een raam. Maar alles was van mij. Niemand had me ooit gevraagd om ruimte te maken.
Zittend op bed borrelde er langzaam maar zeker een emotie op: woede. Niet explosief. Gewoon vastberaden.
Terwijl ik mijn koffer uitpakte en de spullen aanraakte die buiten als afval waren neergegooid, verhardde er iets in me. Jarenlang had ik hun gevoelens beschermd. Het was voorbij.
De volgende ochtend zat Janet Morales tegenover me in een klein restaurantje in Alberta Street. ‘Ik had je moeten waarschuwen,’ fluisterde ze. Ze had Crystal op de markt horen zeggen dat ze van plan waren mijn huis te verkopen zodra ik ‘uit de weg was’.
Het was geen toeval. Het was een plan.
Terug in de studio haalde ik de oude dossiers tevoorschijn: de eigendomsakte, de facturen, het bewijsmateriaal. Mijn naam stond erin, zwart op wit.
Toen Richard Armitage, een vriend van mijn man, bevestigde dat ze niets konden verkopen zonder mijn handtekening, voelde ik de angst wegebben.
Ik had nog steeds de controle.
