Hij had het vreselijk mis.
Voordat Mark in mijn leven kwam, was ik een veelbelovende schrijfster met een diploma van Columbia en gepubliceerde verhalen; hij reduceerde mijn roeping tot een ‘leuke hobby’ en maakte van mij een evenementenorganisator om zijn ego te strelen.
Zeven jaar lang heb ik mijn creatieve carrière opgeofferd om mevrouw Mark Vape te zijn: bedrijfsfeesten, diners met klanten, perfecte foto’s op gala’s, altijd in de schaduw van zijn zorgvuldig gecreëerde glans.
De scheidingspapieren op mijn bed waren niet zomaar een veroordeling; ze waren een document van bevrijding, een kromme sleutel die de deur opende naar de vrouw die ik had begraven.
De nachtelijke uren, wanneer de baby’s tussen de voedingen door sliepen, werden mijn geheime toevluchtsoord; ik zette de laptop naast de flessensterilisator en ging als een bezetene verder met schrijven.
Ik schreef geen klaagzang, noch een memoire om medelijden te vragen; ik schreef een scherpe, duistere roman getiteld ‘De vogelverschrikker van de CEO’, ontworpen als een scalpel tegen Marks imago.
Ik heb de namen veranderd om juridische redenen, maar ik heb elk detail bewaard: de indeling van het huis, haar maatpakken, haar favoriete whisky, haar narcistische trekjes en vooral haar verwaarlozing na de bevalling.
Ik heb de financiële trucjes waar hij zo over opschepte, de grijze gebieden in de regelgeving, de wrede ontslagen en de persoonlijke vernederingen toegevoegd; alles omgevormd tot de acties van Victor Stope, mijn fictieve CEO.
Elke pagina was een emotionele autopsie van zeven jaar verhuld misbruik; sommige scènes schreef ik huilend, andere met een bijna klinische kilte, alsof ik een moreel lijk aan het ontleden was.
Toen ik het manuscript af had, had ik niet zomaar een verhaal; ik had een precisiewapen, geladen met waarheid verpakt in fictie, klaar om het hart van zijn imperium te raken.
Terwijl zijn advocaten onderhandelden over de voogdij en de verdeling van de bezittingen, stuurde ik het manuscript naar een gerespecteerde onafhankelijke uitgeverij, die minder geïnteresseerd was in schandalen en meer in de verwoestende kracht van de tekst.
Ze stemden ermee in om het versneld te publiceren; mijn advocaat zorgde voor meerdere juridische beschermingslagen, zodat niemand me zomaar van regelrechte smaad kon beschuldigen, ook al herkende iedereen het afgebeelde monster.
“The CEO Scarecrow” werd in stilte op een dinsdag uitgebracht; aanvankelijk was het een bescheiden succes en werd het door critici geprezen als een aangrijpende feministische thriller over emotioneel misbruik en roofzuchtig kapitalisme.
Alles veranderde toen een onderzoeksjournalist van Forbes het boek tijdens een vlucht las, adressen, data en patronen herkende en besloot te onderzoeken hoe ver dit verontrustende toeval reikte.
Hij vergeleek de roman met het publieke leven van Mark Vape, zijn recente scheiding, de drieling en het hoofdkantoor van Apex; hij publiceerde een vlijmscherp artikel getiteld « Fictie of bekentenis vermomd als een bedrijfsroman? »
De reactie was explosief: binnen drie dagen schoot het boek naar de top van de bestsellerlijst en werd het het meest lugubere en besproken schandaal in de zakenwereld van dat jaar.
Sociale media werden overspoeld met hashtags zoals #ScarecrowWife en #CEOFails; op TikTok werden scènes uit het boek nagespeeld en podcasts analyseerden Victor Stope’s narcisme als een handleiding voor toxisch gedrag.
Klanten, partners en aandeelhouders lieten Apex Dynamics massaal in de steek; niemand wilde zijn merk nog associëren met een CEO die werd afgeschilderd als een symbool van vrouwenhaat en meedogenloosheid binnen het bedrijfsleven.
De waarde van het bedrijf kelderde een week lang, de aandelenkoers daalde fors, beleggingsfondsen verkochten hun posities en de reputatie als innovatieve leider werd een nationale grap.
Mark probeerde het op televisie te bagatelliseren door het fantasyboek af te doen als geschreven door een « verbitterde ex-vrouw », maar zijn zelfvoldane glimlach bevestigde alleen maar voor het publiek dat de schurk uit de roman echt bestond.
De raad van bestuur, doodsbang door het bloedverlies, belegde een spoedvergadering en ontsloeg hem uiteindelijk om gegronde redenen, onder verwijzing naar het extreme reputatierisico en het totale verlies van vertrouwen in zijn leiderschap.
Financiële toezichthouders startten onderzoeken naar aanleiding van de ‘fictieve’ elementen in het boek; de SEC en andere instanties vonden voldoende onregelmatigheden om boetes van miljoenen dollars op te leggen en Mark een handelsverbod op te leggen.
Ondertussen gebruikte mijn advocaat het publieke sentiment en zijn eigen verklaringen als munitie in de scheidingsprocedure; ik kreeg de volledige voogdij over de drieling en een aanzienlijke financiële schikking.
Toen het bedrijf mijn stilzwijgen wilde afkopen, accepteerde ik dat alleen omdat het een nieuwe schriftelijke bevestiging betekende van alles wat ze hadden geprobeerd te ontkennen terwijl ze me tot een wegwerp-vogelverschrikker maakten.
