Zhanna sprak geen woord toen ze afscheid nam van haar man. De dokters zeiden dat hij zou sterven – langzaam maar zeker. Ze verliet het ziekenhuis overmand door verdriet, met de warmte van zijn vingers nog in haar handen.
Zolang ze bij Denis was, bleef Zhanna sterk. Ze probeerde haar angst te verbergen en haar wanhoop niet te tonen. Ze glimlachte, maakte grapjes en moedigde hem aan:
‘Hou nog even vol, lieverd,’ zei ze, terwijl ze voorzichtig de deken over zijn schouders rechtlegde. ‘Dit is zo voorbij. Je zult je beter voelen – en dan gaan we naar de Astoria. Weet je nog waar we getrouwd zijn? Ik draag diezelfde rode jurk die je zo mooi vond… En het zijn alleen jij en ik, net als vroeger. Geen gasten, geen gedoe. Oké?’
Denis glimlachte zwakjes, maar kon nauwelijks nog spreken. Zijn ademhaling werd zwaar, zijn stem nauwelijks hoorbaar. Zijn lichaam was uitgeput door de ziekte, en om hem heen piepten de monitoren zachtjes, die elke hartslag registreerden — alsof ze de laatste minuten van zijn leven telden.
Zhanna probeerde ijzig kalm te blijven terwijl ze naast hem stond. Maar zodra ze de deur achter zich sloot en de ingang van het ziekenhuis bereikte, begaf haar kracht het. Ze zakte in elkaar op een bankje alsof haar benen haar lichaam plotseling niet meer konden dragen en barstte in tranen uit. Haar tranen brandden, waren bitter en voortgekomen uit hopeloosheid.
‘Waarom? Waarom wij? We waren net begonnen met leven…’ schreeuwde haar ziel, hoewel haar mond zwijgde.
Denis en Zhanna hadden slechts een kort leven samen gedeeld. Ze ontmoetten elkaar op de universiteit, trouwden direct na hun afstuderen en begonnen helemaal opnieuw. Ze openden hun eigen bedrijf – een kleine werkplaats voor meubels op maat. Denis werkte met zijn handen – hij zette tafels, kasten en wiegjes in elkaar. Zhanna verzorgde de boekhouding, nam bestellingen aan en had contact met klanten. Ze werkten zonder vrije dagen.
Langzaam maar zeker begon het beter te gaan: ze kregen vaste klanten en konden een ruim appartement kopen. Eindelijk vergaten ze de angst voor de toekomst en begonnen ze plannen te maken. Ze spraken over een kind. En net toen Zhanna het blije nieuws van haar zwangerschap deelde, stortte alles in. Denis begon te klagen over vermoeidheid, zwakte in zijn benen en kortademigheid, zelfs na een korte wandeling naar de winkel.
