Toen mijn vader stierf, dacht ik dat ik alles over hem wist – een bescheiden man, rustig en stabiel, die nooit aandacht zocht en weinig meer bezat dan hij nodig had. Ik verwachtte dat zijn wil eenvoudig zou zijn, routine zelfs.
Maar toen pauzeerde de advocaat. Hij schraapte zijn keel, wierp een blik op me en zei zachtjes: « Er is nog een laatste item. »
Hij schoof een kleine, versleten koperen sleutel over de tafel, samen met een stukje papier met een onbekend adres.
Ernaast stonden de woorden van mijn vader, geschreven in zijn nette, vaste handschrift: « Aan mijn dochter – de sleutel tot de plek die ik het dichtst bij mijn hart hield. »
Mijn vingers trilden toen ik de sleutel oppakte. Mijn vader was geen man van geheimen. Wat zou hij mogelijk voor mij verborgen kunnen hebben?
Het adres leidde me naar een rustig appartement weggestopt in een hoek van het centrum. Toen ik de sleutel omdraaide en naar binnen stapte, leek er een stilte over alles te vallen. De lucht voelde heilig, alsof ik de drempel naar de binnenwereld van mijn vader was overgestoken.
