Er was geen grootsheid, geen mysterie, geen verborgen rijkdom. Alleen maar warmte.
Langs de muren stonden boekenplanken, gevuld met romans, tijdschriften en kleine souvenirs. Een zachte lamp gloeide naast een versleten fauteuil – het soort dat door jaren is gevormd door iemand die gewoon is. Het was niet een ander leven dat hij in het geheim had geleefd. Het was een toevluchtsoord – een plek voor eenzaamheid, gedachten en stille vrede.
Toen zag ik ze – stapels notitieboekjes en verzegelde enveloppen netjes gerangschikt op een tafel, elk gelabeld in zijn vertrouwde handschrift.
Ik pakte de bovenste. De eerste regel deed mijn adem stokken.
« Mijn lieve meid, als je dit leest, hoop ik dat je ergens rustig bent. Er is iets dat ik nooit genoeg heb gezegd… »
Het waren brieven – één voor elk jaar van mijn leven. Elk gevuld met de woorden die mijn vader nooit hardop had uitgesproken, de gedachten die hij in stilte had gedragen, de herinneringen die hij stilletjes had gekoesterd.
Sommige brieven legden kleine, tedere momenten uit mijn jeugd vast: de dag dat ik mijn eerste stapjes zette, de blik op mijn gezicht tijdens mijn eerste schooloptreden, het liefdesverdriet dat hij niet wist te genezen.
Anderen droegen het soort wijsheid dat hij zelden uitte, maar op de een of andere manier altijd had geleefd:
