Het bedrag was echter te groot om te negeren.
Dagenlang huilde ze en worstelde ze tussen trots en armoede, totdat ze uiteindelijk besloot het geld te gebruiken om haar collegegeld te betalen, haar familie te helpen en haar studie voort te zetten.
Dankzij dat geld kon Lucía haar leven veranderen.
Ze stuurde een deel ervan naar Oaxaca, repareerde het huis van haar ouders en zorgde ervoor dat haar broer naar de universiteit kon.
Zelf besloot ze niet te vertrouwen op dat ‘geld van het lot’ en werkte ze hard: ze studeerde ijverig, kreeg een stage en vervolgens een baan bij een financiële instelling. Intelligent en volhardend klom ze al snel op van uitzendkracht tot teamleider.
Toch bleef Lucía diep vanbinnen door die nacht geplaagd worden.
Voor haar was het een onuitwisbare indruk.
Iedere keer dat ze aan die envelop dacht, voelde ze schaamte en dankbaarheid tegelijk.
Het vreemdste was dat die man zeven jaar lang nooit meer naar haar omkeek.
Toen ze eindelijk over trouwen nadacht, gebeurde er iets onverwachts: tijdens een ontmoeting met haar belangrijke partner ving Lucía een bekende blik op.
Hij was het! Dezelfde man als die avond.
Maar hij gaf geen enkel teken dat hij haar herkende; hij gedroeg zich kalm en beleefd.
Lucía voelde haar hart bonzen, maar ze verborg het.
Vanaf dat moment begon ze met onderzoek.
Ze ontdekte dat hij Mauricio heette, een vastgoedontwikkelaar die bijna twintig jaar ouder was dan zij.
Hij was al jong weduwnaar geworden en zijn jonge dochter leed aan een aangeboren hartafwijking. Daardoor verkeerde hij in een financiële en emotionele crisis.
Wat haar het meest schokte, was de waarheid: zeven jaar eerder, precies toen hij haar ontmoette, zat hij midden in een persoonlijke inzinking.
