precies toen hij haar ontmoette, zat hij midden in een persoonlijke inzinking.
Die nacht had hij, onder druk van zijn vrienden, te veel gedronken en verloor hij de controle, waardoor hij Lucía ook in zijn fout meesleepte.
Toen hij wakker werd, voelde hij zich verschrikkelijk schuldig.
Omdat hij niet de moed had haar ermee te confronteren, liet hij het geld achter als een onhandige poging tot herstel en verdween.
Nu hij zag dat ze was uitgegroeid tot een onafhankelijke en succesvolle vrouw, twijfelde Mauricio of hij haar zou benaderen of voor altijd zou zwijgen.
Lucía begreep het verhaal en voelde boosheid, maar ook opluchting.
Die ‘één miljoen pesos’ die haar zo kwelden, waren geen prijs voor haar waardigheid, maar een weerspiegeling van de schuld van een man die een fout had gemaakt.
Uiteindelijk besloot ze hem te vergeven. Ze keek hem in de ogen en zei vastberaden:
« Je hebt al voor je fout betaald. » Wat overblijft, laat het in het verleden rusten.
En het verhaal eindigt met het beeld van Lucía die vol zelfvertrouwen rondloopt. Ze is niet langer de arme studente die getekend is door een noodlottige nacht, maar een sterke vrouw, meesteres van haar lot.
