Ik probeerde me te herinneren of ik die dag had gegeten toen Kael binnenkwam. Hij was gekleed in een strak marineblauw pak voor zijn werk, met de geur van die dure eau de cologne waar ik vroeger zo dol op was.
Hij bleef even staan bij de deur, bekeek me van top tot teen en zijn neus trilde een beetje. « Je lijkt wel een vogelverschrikker. »
De zin bleef tussen ons hangen. Even dacht ik dat ik het verkeerd had verstaan.
« Pardon? »
Hij haalde zijn schouders op en nam een slokje koffie alsof hij de weersvoorspelling in de gaten hield. « Ik bedoel, je bent echt achteruitgegaan. Ik snap dat je net kinderen hebt gekregen, maar kom op, Avelyn. Misschien je haar kammen? Je lijkt wel een levende, bewegende, ademende vogelverschrikker. »
Mijn keel werd kurkdroog en mijn handen trilden een beetje toen ik Cove verplaatste. « Kael, ik heb een drieling gekregen. Ik krijg nauwelijks de kans om naar het toilet te gaan, laat staan… »
« Rustig maar, » zei hij, met dat luchtige, afwerende lachje waar ik een hekel aan begon te krijgen. « Het is maar een grapje. Je bent de laatste tijd wel erg prikkelbaar. »
Hij greep zijn aktetas en vertrok, waardoor ik daar achterbleef met onze jongen op mijn schoot en tranen in mijn ogen. Ik hield mijn tranen echter in. Ik was te verdoofd, gewond en uitgeput om hem vast te pakken.
Maar dat was niet het einde. Dat was slechts het begin.
De komende weken bleven de opmerkingen aanhouden. Kleine grapjes vermomd als zorg of plezier. « Wanneer krijg je je figuur weer terug? » vroeg Kael op een avond terwijl ik kleine outfitjes vouwde.
« Misschien moet je wat yoga proberen, » stelde hij op een ander moment voor, terwijl hij naar mijn buik keek na de bevalling.
« Man, ik mis je oude uiterlijk, » fluisterde hij eens, zo zwak dat ik het bijna miste.
De kerel die ooit overal op mijn zwangere buik kusjes had geplant, deinsde nu terug als ik mijn shirt omhoog deed om te voeden. Hij kon me niet aankijken zonder dat zijn ogen vol spijt stonden, alsof ik hem had teleurgesteld door niet meteen terug te snauwen.
Ik begon spiegels volledig te ontwijken. Niet vanwege mijn uiterlijk, maar omdat ik het vreselijk vond om te zien wat hij zag… iemand die niet meer voldeed.
« Luister je wel naar jezelf? » vroeg ik hem op een avond, nadat ik hem weer eens had gepest over mijn uiterlijk.
« Wat? Ik ben gewoon eerlijk. Je wilde altijd al eerlijkheid in ons huwelijk. »
« Waarheid is geen gemeenheid, Kael. »
Hij rolde met zijn ogen. « Je overdrijft. Ik dring er alleen maar op aan dat je weer goed voor jezelf zorgt. »
Maanden sleepten zich voort. Kael bleef steeds langer op haar werk, stuurde minder berichtjes en kwam pas thuis als de baby’s sliepen.
« Ik heb ruimte nodig, » beweerde hij dan als ik me afvroeg waarom hij afwezig was. « Het is overweldigend, hè? Drie kleintjes. Ik heb rust nodig. »
Ondertussen zakte ik steeds verder weg in flessen, luiers en slapeloze nachten die overgingen in vermoeiende dagen. Mijn lichaam bonsde onophoudelijk, maar mijn hart deed meer pijn. De man met wie ik getrouwd was, vervaagde, vervangen door een kille, afstandelijke… en harde figuur.
Toen kwam de nacht die alles veranderde.
Ik had de baby’s net ingestopt na een uitputtend avondritueel toen ik zijn telefoon zag oplichten op het aanrecht. Kael was aan het douchen, en normaal gesproken zou ik niet spieken. Ik was nooit zo’n nieuwsgierig type geweest.
Maar ik voelde de drang om het te pakken.
De tekst die erop stond deed mijn bloed rillen:
« Je verdient een man die voor zichzelf zorgt, geen slordige moeder. »
