De rechtszaal hield de adem in.
Toen sprak de rechter, duidelijk en vastberaden:
« Het landgoed wordt toegewezen aan Emily Carter, onder de voogdij van Michael Harrington totdat zij meerderjarig is. Mevrouw Carter, u heeft geen wettelijke aanspraak op het onroerend goed of de bezittingen. »
De hamer viel.
Linda’s gezicht vertrok. Ze draaide zich naar Emily toe, haar stem laag en scherp.
“Dit is nog niet voorbij.”
Maar dat was wel zo.
Gerechtsfunctionarissen begeleidden haar naar buiten. Emily keek haar na, maar in plaats van angst bekroop haar een ander gevoel.
Opluchting.
—
In de weken die volgden, keerde Emily terug naar het huis van haar vader in Pasadena. De kamers voelden nu lichter aan. Michael kwam vaak langs, hielp haar met huiswerk, begeleidde haar bij kleine taakjes en vertelde verhalen over haar vader – verhalen vol warmte, gelach en menselijke tekortkomingen.
Hij probeerde haar vader niet te vervangen.
Hij eerde hem.
