De rit naar het centrum van Los Angeles verliep in stilte. Straatlantaarns en neonreclames flitsten langs de ramen van Michaels strakke zwarte sedan. Emily zat op de achterbank en klemde haar rugzak stevig vast alsof het haar enige houvast was. Ze wist niet waar ze naartoe gingen – alleen dat de auto warm was en dat er iemand was die ervoor had gekozen om te blijven.
Michaels kantoor bevond zich op de bovenste verdiepingen van een hoge glazen toren. Toen ze binnenkwamen, keek de receptioniste bezorgd op, maar Michaels geruststellende knikje was voldoende. Hij leidde Emily naar een zacht verlichte vergaderruimte vol wetboeken en ingelijste certificaten. Hij bestelde warme chocolademelk voor haar. Toen die werd gebracht, klemde Emily haar kleine handjes om de mok, dankbaar voor de warmte.
Michael nam tegenover haar plaats, zijn stem zacht maar vastberaden. ‘Twee maanden voordat hij overleed, kwam je vader bij me langs. Hij voelde dat er iets niet klopte. Hij wilde er zeker van zijn dat je beschermd zou worden.’
Emily fronste haar wenkbrauwen. « Beschermd… tegen wat? »
Uitsluitend ter illustratie.
Michael gaf niet meteen antwoord. In plaats daarvan opende hij een metalen lade en haalde er een dikke, verzegelde envelop uit. Hij verbrak de waszegel en vouwde de pagina’s open.
“Dit is het herziene testament van uw vader.”
Emily boog zich voorover terwijl hij las:
“Ik, Daniel Carter, laat mijn huis, spaargeld en persoonlijke bezittingen na aan mijn dochter, Emily Carter. Totdat zij achttien jaar wordt, benoem ik Michael Harrington tot haar wettelijke voogd en beheerder.”
Emily staarde naar de papieren en probeerde ze te begrijpen.
‘Het is allemaal… van mij?’ Haar stem was nauwelijks hoorbaar.
Michael knikte. « Je vader wilde er zeker van zijn dat je een thuis, zekerheid en een toekomst had. Hij vertrouwde erop dat ik voor je zou zorgen in zijn afwezigheid. »
De tranen stroomden over Emily’s wangen – dit keer niet alleen van verdriet, maar ook omdat ze wist hoe diep haar vader van haar had gehouden.
Michael vervolgde zachtjes: « Linda weet niets van deze versie van het testament. En ze dacht waarschijnlijk dat ze alles zou erven. Misschien probeert ze het aan te vechten. »
Emily slikte. « Zal ze winnen? »
Michael keek haar recht in de ogen, zonder te aarzelen. « Nee. Niet als we samenwerken. »
Buiten het raam raasde de stad voort – lichtjes, verkeer, lawaai – maar binnen die kamer nam iets fragiels en krachtigs vorm aan.
Emily was niet langer alleen.
Ze had iemand die voor haar opkwam.
Morgen zouden ze Linda in de rechtbank tegenover zich vinden.
De volgende ochtend bruiste het van de activiteit in het gerechtsgebouw van Los Angeles County. Emily liep naast Michael, haar kleine hand in de zijne. Ze was nog steeds bang, maar nu voelde ze zich niet meer in de steek gelaten.
In de rechtszaal zat Linda vol zelfvertrouwen op de eerste rij, met een parelketting en een elegant jasje dat perfect over haar schouders viel. Ze zag eruit alsof ze al zeker was van de overwinning. Maar toen ze Emily en Michael naast zich zag plaatsnemen, veranderde haar uitdrukking – eerst flitste er verwarring door, daarna irritatie.
Toen de zaak werd opgeroepen, stond Michael op en presenteerde het herziene testament. De rechter bestudeerde het document aandachtig.
Linda sprong overeind. « Dit is vervalst! Daniël zou me nooit uit zijn testament weglaten! »
Haar stem trilde – niet van verdriet, maar van hebzucht.
Michael bleef kalm. « Dit document is notarieel bekrachtigd en gedateerd. Het is voorzien van getuigenhandtekeningen. Edelachtbare, Daniel Carter heeft deze keuzes bewust en uit eigen vrije wil gemaakt. »
De rechter wendde zich tot Linda. « Mevrouw Carter, heeft u bewijsmateriaal dat de echtheid van dit testament betwist? »
Linda aarzelde. ‘Ik—hij beloofde—hij zei tegen me—’ Haar woorden verstomden.
