‘Hij wil gewoon even kijken,’ spotte de echtgenoot. ‘Wij hebben alles betaald, alles geregeld, en hij komt alleen maar opdagen om te gluren!’
« Ze is als familie voor ons geworden! » riep de vrouw uit. « Ze trouwt met onze zoon! Nu hoort ze bij ons gezin! En jij denkt dat je zomaar bij ons kunt komen horen? Niemand heeft ooit van je gehoord, en nu – bam! – sta je hier! »
Ze wierp hem een minachtende blik toe, die vooral op zijn kleding bleef rusten.
“Misschien bent u niet eens de vader van de bruid? Heeft u gewoon besloten om een gratis diner te krijgen?”
De grootvader sloeg zijn ogen neer, verborg zijn gerimpelde handen en vouwde ze tussen zijn knieën. Hij keek naar zijn gepoetste maar oude schoenen, vervolgens naar de smetteloze leren schoenen van de man tegenover hem, en stemde met een diepe zucht in met het meenemen van de ‘restjes’.
De ouders van de bruidegom wisselden blikken – ze hadden dus gelijk. De vrouw knikte en ze liepen naar de keuken, de oude man alleen achterlatend.
Yanna was inderdaad zijn dochter. En hij had haar al 25 jaar niet gezien.
Nee, hij ontkende niet dat hij schuldig was. Hij begreep waarom ze hem veroordeelden. Maar het verleden kon niet worden teruggedraaid.
‘Als mensen wisten hoe hun keuzes zouden uitpakken, zouden ze misschien anders hebben gehandeld,’ dacht hij. Zoals het spreekwoord luidt: ‘Als je wist waar je terecht zou komen, had je stro neergelegd.’
25 jaar geleden, toen hij afscheid nam van de kleine Yanna, had hij niet gedacht dat het voor altijd zou zijn. Hij was 48, zijn vrouw 46. Ze hadden op latere leeftijd, na lang wachten, kinderen gekregen. Maar het leven had andere plannen. Bij zijn vrouw werd kanker geconstateerd. De behandeling putte niet alleen haar kracht uit, maar ook hun financiën. Na haar dood bleef hij alleen achter met het kind.
Zijn baan was zwaar en slecht betaald. Het huis had reparaties nodig, zijn dochter had aandacht nodig. Hij had ergens gelezen dat de omstandigheden voor kinderen in Noorwegen ideaal waren. Royale uitkeringen, hulp, sociale bescherming. Maar hoe zat het met hemzelf? Wie zou voor het meisje zorgen als hij wegging om verschillende fysieke banen te doen?
Het weer was er guur. Wat als het kind het klimaat niet aankon? Hij wilde niet dat zijn dochter in eenzaamheid en armoede opgroeide. Dus, in een diepe depressie, tekende hij de papieren en stuurde het meisje naar een weeshuis. Het gebeurde allemaal in een waas – zijn gedachten waren verstrooid, zijn hart gebroken.
Toen hij haar die dag verliet, was zijn hart verscheurd. Elke nacht flitste het beeld van de tranen van zijn dochtertje, haar uitgestrekte handjes en haar smeekbede: « Papa, ga niet weg! » voor zijn ogen. Hij wilde haar geen seconde verlaten. Hij was van plan over zes maanden terug te komen. Hij moest alleen nog wat geld verdienen – om cadeaus en kleren te kopen en het huis te repareren. Hij dacht: ik kom terug, neem Yanna mee en we beginnen opnieuw. We zullen samen zijn.
Maar toen hij terugkeerde, ontdekte hij de verschrikkelijke waarheid. Het weeshuis waar hij het kind had achtergelaten, was gesloten en de kinderen waren naar verschillende steden gestuurd. Hij kon het niet geloven. Hij bezocht talloze instellingen, maar ze haalden allemaal hun schouders op: « Heb je haar in de steek gelaten? Heb je de papieren getekend? Dan hebben we niets tegen je te zeggen. » Hij werd beschuldigd, veracht en kreeg geen hoop meer. Hij was een vreemde geworden voor zijn eigen dochter.
Het geld dat hij had verdiend, ging op aan nutteloze reparaties. Hij bewaarde de cadeaus, in de overtuiging dat het nog te repareren viel. Maar de jaren verstreken en Yanna bleef een onzichtbare herinnering.
Hij raadpleegde advocaten, maar de meesten waren oplichters. Het internet was toen nog niet zo ontwikkeld – geen sociale netwerken, geen zoekmachines. Alleen benen, geduld en hopeloze pogingen. De hoop vervaagde langzaam.
En toen – na een kwart eeuw – gebeurde er een wonder. Bij toeval ontdekte hij dat zijn dochter nog leefde. En zelfs plannen had om te trouwen. Hoe? Een verhaal dat een legende waardig is.
Het begon allemaal met een verloren telefoon. Vasily Igorevich had een oude telefoon waarvan de eigenaar moeilijk te achterhalen was, maar hij besloot te helpen. De telefoon was niet vergrendeld. Terwijl hij door het scherm scrolde, klikte hij per ongeluk op een inkomend bericht – en zag een foto van een meisje… Ze leek sprekend op zijn overleden vrouw. Zijn hart stond stil.
Al snel nam hij contact op met de eigenaar van de telefoon. Ze stemde in met een ontmoeting. Ze wilde hem bedanken, maar hij vroeg nog iets anders: wie het meisje op de foto was. Toeval of lot – het was zij, en het bleek Yanna te zijn. De vader had geluk: iemand had de foto doorgestuurd, en zo was hij bij de juiste mensen terechtgekomen.
Zo vond hij zijn dochter terug. Na jaren van scheiding reisde hij honderden kilometers om op de belangrijkste dag van haar leven bij haar te zijn. Maar niemand liet hem binnen.
En toen besloot hij zelf naar de microfoon te grijpen. Terwijl de ouders van de bruidegom de restjes gingen halen, glipte hij de zaal in. De gasten keken verbaasd, maar hielden hem niet tegen. De muziek speelde op de achtergrond, maar die had hij niet nodig. Hij zong – het lied dat hij ooit voor zijn dochter had geschreven. Het lied dat hij voor haar zong toen ze klein was.
De zaal werd stil. Niemand had dit lied ooit eerder gehoord. Het behoorde alleen hen beiden toe.
Toen hij klaar was, viel er een stilte in de zaal. Daarna nam Yanna de microfoon:
