“Dit is mijn vader. Hij is er al die jaren niet meer geweest, maar hij is altijd in mijn hart gebleven. Ik ben blij dat hij hier vandaag is.”
Ze omhelsde hem. Ze zei niet veel, ze huilde alleen maar en begroef haar gezicht in zijn schouder. Zelfs de ouders van de bruidegom konden niet onbewogen blijven. De vrouw van de bruidegom veegde een traan weg en de echtgenoot gaf opdracht de gast een zitplaats te geven.
Vasily Igorevich zat aan tafel, maar raakte het eten niet aan. Hij keek alleen naar zijn dochter. Naar haar gezicht, zo vertrouwd, naar haar jonge echtgenoot, naar de liefde en zorg die haar omringden. ‘Ik ben blij dat ze haar hebben geaccepteerd,’ dacht hij met een bittere glimlach.
Even later haalde hij voorzichtig een klein doosje uit zijn zak. Liefdevol ingepakt, maar onhandig – door zijn eigen handen. Het doosje dat eigenlijk voor de moeder bestemd was.
‘Dit is van mama,’ zei hij met trillende stem. ‘Dit soort dingen worden meestal van generatie op generatie doorgegeven… Nu is het van jou. En dan — naar je dochter.’
Yanna pakte het pakketje voorzichtig uit. Er zat een antieke halsketting in – een familiestuk. Weer een link naar het verleden, naar iets waar ze zo naar had verlangd.
Vasily Igorevich wierp nerveus een blik op de ouders van de bruidegom. Ook zij hadden het cadeau opgemerkt. De moeder, die hem eerst nog koel had begroet, keek hem nu met respect aan. Misschien niet vanwege de waarde van het sieraad, maar omdat ze begreep hoe belangrijk het voor Yanna was om haar vader te zien.
‘Vergeef me,’ zei hij uiteindelijk.
‘Ik zou…’ begon Yanna, maar ze maakte haar zin niet af. De omhelzing sprak boekdelen. De jaren konden niet worden teruggedraaid. Maar nu was het belangrijkste dat ze samen waren.
Vasily Igorevich vertrok stilletjes. Hij wilde het feest niet bederven met zijn zorgen. Hij keerde terug naar zijn oude huis, dat al lange tijd niet meer was gerenoveerd. Buren begonnen een voor een te vertrekken en zijn kennissenkring kromp. Hij was weer alleen.
Maar op een dag hoorde hij een klop op de poort. Iets in hem zei het al: zij was het. Hij opende de deur – en inderdaad, Yanna stond voor hem. Geen woorden, alleen een glimlach en een koffer.
‘Ik heb je vergeven,’ zei ze eenvoudig. ‘En ik wil aan je zijde staan.’
Yanna kende slechts een deel van de waarheid. In het weeshuis was haar verteld dat ze was achtergelaten. Dat ze niet gewenst was. Daardoor was ze in de loop der jaren gesloten en wantrouwend geworden. Ze studeerde goed, ging naar de universiteit en begon een zelfstandig leven. De gedachte om haar vader te vinden bleef haar achtervolgen, maar de angst om afgewezen te worden was sterker.
Het was de per ongeluk verloren telefoon die hen hielp om weer een gezin te vormen.
