De regen sloeg tegen de voorruit van de oude gele taxi terwijl Pablo de pet recht trok die hij die ochtend had gekocht. Zijn handen – gewend aan het ondertekenen van miljoenencontracten en het klinken van kristallen glazen op liefdadigheidsgala’s – trilden nu op het versleten stuur. Nooit van zijn leven had hij zich kunnen voorstellen dat hij hier zou staan, vermomd als taxichauffeur, wachtend om zijn vrouw te bespioneren.
Pablo had uit het niets een imperium opgebouwd. Zijn naam vulde de kranten, zijn foto verscheen in glossy magazines en zijn hotelketen strekte zich uit over continenten. Toch voelde hij zich, zittend op de doorgezakte bestuurdersstoel van een geleende taxi, de armste man op aarde.
Het was allemaal een week eerder begonnen. Terwijl hij de telefoon van zijn vrouw Catarina aan het opladen was, verscheen er een bericht op haar scherm: « Tot morgen om 3 uur, zoals altijd. Ik hou van je. »
De woorden raakten hem diep. Catarina – zijn elegante, gracieuze echtgenote, de vrouw die hem in de donkerste dagen had bijgestaan en met hem had gevierd in de helderste – was blijkbaar verliefd op iemand anders.
Een rechercheur inhuren zou te riskant zijn. Eén lek, één foto, en de roddelbladen zouden er een feest van maken. Zijn imperium zou misschien overleven, maar zijn trots niet.
Zijn trouwe chauffeur, Fernando, opperde een wild idee: « Meneer, waarom vermomt u zich niet? Rijd een taxi. Mevrouw Catarina zou het nooit vermoeden. U zult de waarheid met eigen ogen zien. »
Pablo verwierp het idee aanvankelijk. Maar de gedachte bleef aan hem knagen totdat hij, tegen beter weten in, toch akkoord ging.
Een dubbelleven begint
Dagenlang trainde Fernando hem – hoe hij de meter moest bedienen, hoe hij een praatje moest maken, hoe hij de snelkoppelingen moest kennen die elke taxichauffeur uit zijn hoofd kende. Pablo droeg een zonnebril, een geruit overhemd en liet zijn baard groeien. Op de vierde dag stond hij geparkeerd vlakbij het winkelcentrum waar Catarina vaak kwam.
De uren verstreken. Elke vrouw die voorbijliep, deed zijn hart sneller kloppen. Toen, op de derde dag, verscheen ze. Catarina keek nerveus om zich heen voordat ze in zijn taxi stapte.
« Goedemiddag, » zei Pablo met een geoefend accent. Ze gaf hem een adres in een bescheiden buurt, ver van hun landhuis met marmeren vloeren.
Terwijl het verkeer langzaam voortkabbelde, bekeek hij haar in de achteruitkijkspiegel. Ze droeg een nieuwe jurk, andere sieraden, haar handen rusteloos in haar schoot.
Hij probeerde nonchalant te klinken toen hij vroeg: « Ga je daar voor het eerst? »
Ze schudde haar hoofd. « Nee. Ik ga er vaak heen. »
De woorden kwamen aan als een klap. Dit was geen vluchtige affaire. Het was routine.
Toen begon Catarina zachtjes te praten, bijna alsof ze zich uitliet tegenover een vreemde. « Het is iemand heel bijzonders. Mijn man weet het niet. Als hij het wist, zou het hem kapotmaken. »
Pablo klemde zich vaster om het stuur. Zijn grootste angst leek bewaarheid.
« Waarom vertel je het hem niet? » vroeg hij, terwijl hij zijn stem dwong vastberaden te blijven.
