Etha vertelde een verhaal over hoe ze bloem over de taart had gemorst, en Lily lachte zo hard dat ze bijna geen adem meer kon halen. Rosa lachte mee, met een stralende glimlach en een zacht maar levendig lachje. Het was niet zomaar een taart; het was voldoening, het was liefde, het was precies wat Adrià door zijn blindheid niet had kunnen zien.
Uiteindelijk, haar tranen niet meer bedwingend, stapte ze naar voren. Haar herhaalde aanwezigheid schokte iedereen. De kinderen draaiden zich om en lieten hun gelach en nieuwsgierigheid achter, terwijl Rosa’s glimlach vervaagde toen ze nerveus overeind kwam en haar handen aan haar voorhoofd droogde.
Even kon Adrià niet spreken. Hij had een brok in zijn keel en zag wazig. Maar toen zei hij, met trillende maar oprechte stem, eenvoudig:
« Bedankt. »
Rosa knipperde met haar ogen, niet begrijpend wat hij bedoelde, maar Adrià’s kinderen onderbraken hem. Ze renden naar hem toe, omhelsden zijn benen, hun stemmen vol emotie terwijl ze alles uitlegden wat er gebeurd was. Hij knielde neer en omhelsde hen stevig, terwijl de tranen over zijn wangen stroomden.
Het was de eerste keer in jaren dat Etha en Lily hun vader zagen huilen, maar in plaats van angst voelden ze de liefde die van hem uitging.
In de daaropvolgende dagen begon Adriã te veranderen. Hij maakte ruimte in zijn leven om met zijn kinderen te zitten, te spelen, te lachen en echt aanwezig te zijn.
Hij vroeg Rosa om hem de kleine routines te laten zien die hij met Etha en Lily had ontwikkeld: samen bidden, verhaaltjes lezen voor het slapengaan, middagen in de tuin doorbrengen. Beetje bij beetje veranderde het huis. Het was niet langer alleen een herenhuis van glas en marmer; het werd een thuis vol warmte, levendigheid en levendigheid.
Wat Adriã het meest verraste, was Rosa zelf. Achter haar discrete nederigheid ontdekte hij een vrouw met buitengewone kracht en veerkracht. Ze had haar eigen lasten gedragen en er toch voor gekozen om onbaatzuchtige liefde te geven aan kinderen die niet van haar waren.
Op een middag, terwijl ze in de tuin zaten te kijken hoe de kinderen vuurvliegjes achtervolgden, vertelde Rosa hun het verhaal van haar verloren zoon. Adrià luisterde, met een gebroken hart maar ook vol bewondering. Rosa had haar kinderen de liefde van een moeder gegeven, ook al kwam die voort uit pijn.
