Daarmee begon ze niet alleen hen te genezen, maar ook zichzelf. De band tussen hen werd sterker. Rosa was niet langer alleen de meid; ze werd een deel van het gezin.
En Adria, ooit verblind door ambitie, begon haar met andere ogen te zien, niet als een werknemer, maar als een vrouw met een buitengewoon hart, iemand die de leegte had opgevuld en hem de meest waardevolle les had geleerd: dat liefdeof, in de puurste vorm, is het de grootste rijkdom die iemand kan bezitten.
De tijd verstreek en op een middag zag Adria hoe er zich aan de eettafel een ander tafereel afspeelde.
Etha en Lily lachten opnieuw, dit keer leerden ze Rosa een dans die ze op school had geleerd. De kroonluchter schitterde met een gouden licht, de kamer ademde van vreugde en Adrià’s hart voelde zich vol alsof het barstte.
En hij herinnerde zich die dag, de dag dat hij vroeg thuiskwam.
Een simpele beslissing, maar een die alles veranderde. Ze had stilte en leegte verwacht, maar in plaats daarvan vond ze liefde, familie en voldoening. En dat deed haar toen huilen, net als nu, niet van verdriet, maar van dankbaarheid.
