De Sterling Room was het meest exclusieve restaurant in de stad, een plek waar miljardairs deals sloten met kristallen glazen en stille strijkmuziek. Richard Hale, een machtige CEO, zat stijf aan zijn gereserveerde tafel. Tegenover hem zat zijn achtjarige zoon Oliver-stil, teruggetrokken, zijn blik gericht op het bestek.
Oliver had Autisme. Menigten overweldigden hem, lawaai maakte hem in paniek en gesprekken — zelfs met zijn vader — waren zeldzaam. Richard hield erg veel van zijn zoon, maar wist niet hoe hij hem kon bereiken. Hij had therapeuten geprobeerd, specialisten, dure programma ‘ s. Niets werkte.
Deze avond zou anders moeten zijn. Richard had gehoopt dat een rustig diner hen zou helpen contact te maken. Maar toen de obers voorbij kwamen, versnelde Oliver ‘ s adem. Zijn handen fladderden onder de tafel – een teken dat een meltdown op handen was.
Richard leunde naar voren. ‘Het is goed, maatje. We gaan als je wilt.”
Op dat moment kwam een jonge serveerster met een viool dichterbij. Ze had Oliver ‘ s groeiende nood door de kamer opgemerkt. Op haar naam stond Maya.
“Excuseer me, meneer,” zei Maya rustig. “Mag ik iets proberen? Ik denk dat ik kan helpen.”
Richard fronste. “Hulp? Hoe?”
Ze knielde neer op Oliver ‘ s niveau. “Hallo,” zei ze zachtjes, terwijl ze de viool omhoog hield. “Wil je naar muziek luisteren?”
Oliver sprak geen woord, maar zijn ogen flikkerden naar het instrument. Maya glimlachte hartelijk. “Ik ga rustig spelen, alleen voor jou.”
Toen gebeurde het.
Ze hief de viool op en begon een zachte, eenvoudige melodie “Sparkle, sparkle, little star.”In het begin schudde Oliver heen en weer, zijn oren bedekt. Maar toen de noten door de lucht zweefden, keek hij naar buiten. Zijn handen waren stil. Langzaam, bijna onbewust, greep hij naar de viool.
Maya liet het hem zakken. “Wil je het proberen?”
Richard ‘ s kaak viel. Oliver laat vreemden hem nooit aanraken, laat staan hem bezig houden. Maar hier was hij, met zijn kleine vingers aan de touwtjes en liet Maya zijn hand leiden.
Voor het eerst die avond glimlachte Oliver.
Andere gasten keerden zich om en keken toe. De autistische zoon van een miljardair, meestal afgeschermd van de aandacht van het publiek, stond nu naast een serveerster en lachte zachtjes terwijl ze hem hielp een boog over de snaren te trekken.
Richard voelde iets kraken in hem – iets zwaar dat hij al jaren droeg. Hij sloot zijn mond,zijn ogen brandden. Hoe doet ze het?
Richard ‘ s assistent benaderde hem in zijn kantoor. “Mr. Hale, over de viool serveerster — Maya – moet ik haar een cheque sturen?”
Richard schudde zijn hoofd. “Geen. Ik wil haar leren kennen.”
‘S avonds keerde hij terug naar het restaurant. Maya was verbaasd hem te zien. Is alles goed met Oliver?”vroeg ze onmiddellijk.
“Hij is beter dan oké,” zei Richard. Hij stopte niet met vragen over de viool. Maya … Ik wil je inhuren.”
Ze knipperde. “Mij inhuren? Waarvoor?”
