Ze knipperde. “Mij inhuren? Waarvoor?”
“Om hem te leren. Om hem te helpen zoals jij die avond deed. Noem je salaris.”
Maya schudde haar hoofd. “Je hoeft me geen fortuin te betalen. Beloof me gewoon iets-laat hem verliefd worden op muziek voor zichzelf, niet voor iemand anders.”
Weken werden maanden.
Elke avond bezocht Maya Richard ‘ s herenhuis – niet om voor Oliver te spelen, maar om hem te leren spelen. De jongen, die ooit oogcontact vermijdde, neuriede nu langs noten, lachte toen Maya domme gezichten maakte en begon zelfs meer woorden te spreken.
Richard keek vanuit de deuropening en besefte iets onverwachts: dit hielp niet alleen Oliver. Het veranderde hem ook.
Voor het eerst in jaren stopte Richard met haasten door het leven. Hij zat op de grond met zijn zoon, klapte op eenvoudige melodieën en leerde geduld, dat hij nooit had.
Op een avond een liefdadigheidsgala.
Richard, meestal de ster spreker, stapte opzij en wees naar het podium. “Vanavond”, zei hij met een kalme maar emotionele stem, “wil ik iemand voorstellen die heel belangrijk is — mijn zoon Oliver.”
Hijgen ging door de menigte. Ze kenden Oliver als het kind dat nooit optrad bij openbare evenementen. Nu, in een klein pak, met een viool in zijn hand, die bijna zijn grootte was, ging hij op het podium met Maya aan zijn zijde.
Samen speelden ze een simpel duet. Het was niet perfect-noten piepen, timing fluctueerde-maar voor Richard was het de mooiste muziek die hij ooit had gehoord.
Toen de laatste noot was weggevallen, stond de hele balzaal op en applaudisseerde. Richard veegde zijn ogen open deze keer. Hij ging naar Maya en fluisterde: “je hebt hem niet alleen muziek geleerd. Je gaf me mijn zoon.”
Maya glimlachte. “Nee, Meneer Hale. Oliver was er altijd. Je hebt alleen nog een liedje nodig om hem te horen.”
