De woorden galmden door de grote hallen van het Whitmore-landgoed en iedereen stond stokstijf stil.
Edward Whitmore – miljardair, tycoon en de man die door de media werd geprezen als « degene die nooit verliest » – stond sprakeloos stil. Hij had miljardendeals gesloten en onderhandeld met wereldleiders, maar niets had hem voorbereid op wat zijn zesjarige dochter zojuist had gezegd.
De kleine Sophie, gekleed in haar lichtroze jurk, hield haar knuffelbeer stevig vast en wees rechtstreeks naar iemand die ze niet verwachtte: Anna, de meid.
Om hen heen wisselde een groep modellen – lang, oogverblindend, gekleed in zijde – ongemakkelijke blikken uit. Edward had ze om één reden verzameld: om Sophie te laten kiezen wie haar nieuwe moeder zou worden.
Zijn vrouw Margaret was drie jaar eerder overleden en hij dacht dat schoonheid en elegantie zijn dochter het verlies konden helpen vergeten. Maar Sophie negeerde de glamour en koos voor de vrouw die de kroonluchters afstofte.
Anna drukte een trillende hand op haar borst.
« Ik? Oh lieverd, ik ben gewoon… »
« Je bent lief voor me, » zei Sophie met een zachte maar zekere stem. « Je vertelt me verhaaltjes als papa het druk heeft. Ik wil dat je mijn mama bent. »
Er ging een gemompel door de zaal. De modellen bewogen en fluisterden. Edwards kaken spanden zich. Voor het eerst had de man die alles beheerste geen woorden. Anna keek net zo geschokt – er was geen berekening, geen agenda, alleen verwarring.
Tegen de avond verspreidde het verhaal zich door het landhuis. De gasten vertrokken vernederd en Edward sloot zich op in zijn studeerkamer, terwijl hij de stem van zijn dochter herhaalde: « Papa, ik kies haar. »
Zo hoorde het niet te gaan. Hij wilde iemand die politici kon charmeren, op tijdschriftcovers kon prijken en perfect paste in zijn perfecte publieke imago – niet de dienstmeid die het zilver poetste.
Maar Sophie weigerde van gedachten te veranderen.
De volgende ochtend sloeg ze bij het ontbijt haar armen over elkaar en zei: « Als je haar niet laat blijven, praat ik niet meer met je. »
Edwards lepel kletterde tegen het bord.
“Sophie”
