Hij stak langzaam de straat over. « Kara. »
Ze verstijfde. Haar ogen werden groot, maar slechts even. Ze gaf de jongens opdracht om bij een automaat op de hoek te wachten en draaide zich toen weer naar hem om.
« Wat wil je, Mason? »
« Ik zag je gisteren. Ik… zag hen. »
« En. »
« Ik moet weten of… »
“Zeg het,” zei ze.
« Als ze van mij zijn. »
Kara haalde snel adem, alsof ze zichzelf probeerde te kalmeren. « En als ik ja zeg, wat gebeurt er dan? Je komt na zes jaar weer in ons leven en alles wordt op magische wijze gereset. »
« Nee. Ik heb gewoon de waarheid nodig. Ik had het allang moeten weten. »
Ze keek hem zwijgend aan. De woede in haar ogen was oud en diep. « Je bent vertrokken zonder ook maar één verklaring. Je hebt niet gebeld. Je hebt niet gecontroleerd. Ik heb alles alleen gedaan. »
« Ik weet. »
« Dat doe je niet, » antwoordde ze zachtjes. « Maar je kunt het proberen te begrijpen. Morgen. Zes uur ‘s ochtends. Een café vlakbij het busstation. Als je te laat bent, kom dan niet meer terug. »
Hij was er vroeg bij.
Haar antwoord was simpel. Ja. Alle drie de jongens waren van hem.
De wereld kantelde onder zijn voeten. Hij voelde schaamte, verdriet en ongeloof zich zo snel vermengen dat hij nauwelijks kon ademen. Kara schoof een opgevouwen geboorteakte over de tafel. De ruimte voor de naam van de vader was leeg. Mason raakte het papier aan en voelde iets in zich breken.
« Waarom heb je mijn naam er niet bijgezet? »
« Omdat je weg was. »
Hij vroeg of hij de jongens mocht ontmoeten. Ze weigerde aanvankelijk. Ze had bewijs nodig dat hij zou blijven. Dat hij niet zou verdwijnen zodra het leven ingewikkeld werd.
Maar Mason maakte een vreselijke fout. Angst knaagde aan hem, dus nam hij een DNA-monster van een jongen af zonder haar iets te vertellen. Ze kwam erachter en confronteerde hem woedend. Maar de resultaten bevestigden wat hij al met eigen ogen had gezien. Daarna hield hij op met verbergen en smeekte hij haar om een echte kans.
Beetje bij beetje liet ze hem toe in hun wereld. Hij nam de jongens mee naar parken en films. Hij beantwoordde hun eindeloze vragen en luisterde naar hun verhalen over school en superhelden. Langzaam maar zeker werd Kara ook zachter. Ze keek hem niet langer van een afstandje aan. Ze ging mee met hun wandelingen, hun spelletjes, hun etentjes.
Op een middag keek Jake, de oudste, naar Mason op en vroeg: « Ben jij onze vader? »
Mason knikte. De jongen grijnsde alsof hij een puzzel had opgelost en rende toen weg om het aan zijn broers te vertellen.
Maar de vrede duurde niet lang. Riley, Masons verloofde, merkte de verandering in hem op. Ze doorzocht zijn telefoon, ontdekte Kara en de jongens. Ze confronteerde hem woedend en berekenend.
« Jij kiest, » zei ze. « Jouw leven met mij of de chaos die ze met zich meebrengen. »
Toen hij aarzelde, nam ze wraak. Ze verspreidde leugens over Kara en kostte haar de baan waar ze op vertrouwde. Mason vocht terug en zuiverde Kara’s naam, maar de schade was al groot.
