Hij liet Riley en het imperium dat hij aan haar zijde had opgebouwd, achter.
Het appartement waar Kara woonde was klein, licht, rommelig en levendig. Mason stapte er binnen met niets anders dan een koffer en een vastberadenheid die hij als jongere nooit had gehad.
De maanden die volgden waren chaotisch. Prachtig. Uitputtend. Helend. Toen kwam er weer een brief, met een foto van een jongetje met dezelfde ogen als de anderen. In het briefje stond dat het zijn kind was. De moeder was Dana, iemand die Mason al lang kende voordat hij Kara ontmoette.
Hij vond haar en ontmoette de jongen, Adam, die hem eenvoudigweg vroeg: « Wil je spelen? »
Mason zat daarna lang huilend in de auto. Toen hij het Kara vertelde, liep ze niet weg. Ze zei hem dat als hij er voor het kind wilde zijn, hij dat eerlijk moest doen.
Een maand later ontmoetten de vier jongens elkaar in een park. Ze begonnen vrijwel meteen te spelen. Geen drama, geen aarzeling. Gewoon kinderen die elkaar zonder vragen herkenden.
Mason keek toe hoe ze elkaar over het gras achtervolgden, terwijl Kara tegen zijn schouder leunde. Hij besefte toen dat het leven dat hij alleen uit ambitie had proberen op te bouwen, nooit echt was geweest. Dit wás echt. Dit lawaaiige huis, deze vier jongens, deze vrouw die alle reden had om hem op te geven, maar dat niet deed.
Hij bleef. Het verhaal van zijn leven had eindelijk een begin dat de moeite waard was om te bewaren.
