dienst. Hij kwam binnen na een bestuursvergadering. We hebben gepraat. Hij kwam de volgende week terug. En de week daarna.”
Margaret deed een stap terug, alsof ze geslagen was. “Dat is niet mogelijk. William zou nooit…”
“Verliefd worden op Iemand Zoals ik?”Zei Alina zachtjes. “Ik weet hoe het klinkt.”
‘Nee,’ snauwde Margaret. “Hij zou zoiets nooit voor mij verbergen.”
“Hij probeerde het je te vertellen. Hij zei dat hij bang was.”Ze keek naar beneden. “Bang dat je het nooit zou accepteren.”
Tranen liepen nu over Alina ‘ s wangen, maar ze hield stand. De baby roerde.
Margaret keek het kind aan. Zijn ogen fladderden open — en voor een angstaanjagende seconde zag ze William ‘ s onmiskenbare blauwgrijze ogen terugstaren.
Het was onmiskenbaar.
William Hawthorne had zich altijd een bezoeker gevoeld in de wereld van zijn eigen familie. Opgevoed in privileges, verwacht miljarden te erven-maar hij zocht iets rustigers. Hij bood zich aan. Hij las gedichten. En soms at hij alleen in kleine diners.
Daar ontmoette hij Alina.
Ze was alles wat zijn wereld niet was: vriendelijk, gegrond, echt. Ze maakte hem aan het lachen. Ze riep hem. Ze vroeg hem wie hij echt wilde zijn.
En hij was gevallen. Hard.
Ze hielden het stil. Hij was niet klaar voor de storm waarvan hij wist dat die zou komen. Niet van roddelbladen – van zijn eigen moeder.
En dan het auto-ongeluk. Een regenachtige nacht. Een verlies te plotseling.
Alina kon geen afscheid nemen.
En ze heeft hem nooit verteld dat ze zwanger was.
Heden – op de begraafplaats
Margaret bleef bevroren.
Haar rijk had haar geleerd leugens te herkennen. Deze vrouw loog niet.
Er was nog steeds verdriet, maar nu ging het gepaard met hoop.
