« Wacht even. Een advocaat? » onderbrak ik hem.
Lila’s stem versnelde en klonk vol enthousiasme. « Ik wil hem terug, Amy. Ik wil weer zijn moeder zijn. »
Mijn maag trok samen. Ik knipperde met mijn ogen en probeerde te begrijpen wat ik zojuist had gehoord.
« Wil je hem terug? Na al die jaren? Na alles wat hij zonder jou heeft meegemaakt? »
Daniel trok zijn stropdas recht en zei kalm: « Lila is klaar om het ouderlijk gezag aan te vragen. We verzoeken u om een minnelijke schikking te overwegen voordat u juridische stappen onderneemt. »
Ik keek hen verbijsterd aan. Toen moest ik, zonder het te willen, lachen. Echt lachen.
« Meen je dit serieus? Denk je echt dat je zomaar weer in zijn leven kunt stappen en… hem kunt opeisen? Je hebt hem in de steek gelaten. Je hebt hem geen cent gestuurd. Geen enkele verjaardagskaart. Geen enkel telefoontje. En nu wil je ineens de moeder uithangen? »
Lila klemde haar kaken op elkaar, maar bleef kalm.
« Ik hoorde dat het goed met hem gaat, » zei ze. « Eigenlijk heel goed. Universiteiten hebben interesse in hem. En ik weet dat scholen dol zijn op verhalen zoals die van hem. Weet je, veerkracht, inspiratie. Er zijn beurzen. Kansen. Hij is nu waardevol. »
Schitterend.
Dat woord bezorgde me de rillingen over mijn lijf.
‘Je ziet het als een verhaal. Als een salarisstrookje,’ zei ik zachtjes. ‘Hij is niet je zoon. Hij is je tweede kans om je reputatie te herstellen.’
Lila opende haar mond, maar voordat ze iets kon zeggen, kraakte de deur achter me open.
‘Mijn tante?’ riep Evan. ‘Is alles in orde?’
Ik draaide me om toen hij de veranda opstapte. Hij was nu vijftien, langer, nog steeds slank, met dezelfde heldere ogen en vastberaden houding. Hij leunde op zijn krukken en keek behoedzaam naar de vrouw die hem ooit in de steek had gelaten.
