Maar het lot was nog niet klaar met ons.
Precies een week later stond er iemand voor onze deur.
En toen ik het opende, liep het me koud over de rug.
Ik dacht dat het misschien de pizzabezorger was of een van onze buren. In plaats daarvan werd ik geconfronteerd met mijn verleden.
Lila.
Ik had haar al bijna elf jaar niet gezien, maar daar stond ze dan, onder mijn veranda, alsof ze daar thuishoorde. Ze leek magerder, met scherpere ogen.
De zorgeloze uitstraling die ze ooit had, was verdwenen, vervangen door een soort vermoeide elegantie, alsof ze te hard haar best deed om er natuurlijk uit te zien. Haar make-up was perfect. Haar haar was strak naar achteren gekamd, maar haar ogen waren hetzelfde. Egoïstisch. Berekenend.
Achter haar stond een man in een grijs pak, met een leren aktetas in zijn hand.
Hij knikte naar me, alsof we op het punt stonden een beleefd, professioneel gesprek te voeren.
‘Hoi zus,’ zei Lila, alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Alsof ze haar zoon niet aan mijn voeten had achtergelaten voordat ze in het niets verdween.
Ik gaf geen antwoord. Ik staarde haar alleen maar aan.
‘We moeten praten,’ voegde ze er met gedempte stem aan toe. Ze keek om zich heen, alsof ze bang was dat de buren ons zouden zien.
Ik ging naar buiten, deed de deur achter me dicht en sloeg mijn armen over elkaar.
« Je hebt wel lef om hierheen te komen. »
Lila haalde lichtjes haar schouders op, alsof ze deze reactie had verwacht. « Kijk, ik heb een fout gemaakt. Een grote fout. Dat weet ik. Ik had Evan niet in de steek moeten laten. »
De man stapte naar voren en schraapte zijn keel. « Mijn naam is Daniel. Ik ben de advocaat van Lila. We begrijpen dat dit een delicate zaak is, maar… »
