Niets.
Het was alsof ze van de ene op de andere dag uit zijn leven was verdwenen.
Ik bevond me aan de telefoon met haar kinderarts, haar fysiotherapeut en haar school, om een routine op te stellen waar ik niet op voorbereid was.
Ik stelde vragen waarvan ik nooit had gedacht dat ik ze zou moeten stellen: Wat voor orthopedische hulpmiddelen heeft hij nodig? Hoe vaak moet hij naar zijn therapie? Worden deze kosten vergoed door Medicaid?
Ik was aan het verdrinken.
Op een avond, nadat Evan in slaap was gevallen, zat ik op de badkamervloer met mijn hoofd in mijn handen. Ik had 43 dollar op mijn rekening staan en moest de huur betalen. Ik had geen idee hoe ik zijn orthopedische hulpmiddelen zou kunnen betalen, laat staan boodschappen.
Maar elke keer dat ik eraan dacht op te geven, herinnerde ik me hoe hij naar me keek.
Alsof ik nu haar hele universum was.
En op een bepaalde manier gaf het me de kracht om door te gaan.
De eerste paar maanden waren erg moeilijk. Ik verkocht mijn auto en begon overal met de bus naartoe te gaan. Ik werkte overuren, soms wel zestien uur per dag. Mijn appartement raakte vol met revalidatieapparatuur, waaronder foamrollers, balansborden en speciale stoelen. Mijn huisbaas klaagde over het lawaai en de rommel, maar dat kon me niet schelen. Mijn wereld was veranderd.
En Evan heeft nooit geklaagd.
Hij glimlachte bij elke afspraak, zelfs als hij pijn had en zelfs als hij viel.
‘Tante,’ zei hij, terwijl hij mijn hand kneep, ‘op een dag zal ik hardlopen. Je zult het zien.’
Dat soort hoop raakt je. Het helpt je om door te gaan.
