Ze liet me achter met haar gehandicapte zoon en verdween spoorloos. Ik dacht dat ik haar nooit meer zou zien, tot ze op een dag met een advocaat en een plan dat ik niet had verwacht voor mijn deur stond.
Mijn naam is Amy. Ik ben vandaag 37 jaar oud, maar destijds was ik 27, uitgeput, blut en kwam ik nauwelijks rond in een klein appartementje in Queens.
Ik had twee banen: ‘s ochtends serveerster in een restaurant en ‘s avonds boekhandelaar. Het was niet bepaald een prestigieuze baan, maar ik kon er mijn rekeningen mee betalen en mijn koelkast vullen met yoghurt en instantnoedels.
Ik had niet verwacht moeder te worden. Ik probeerde gewoon te overleven in deze stad, met mijn afgebroken nagels, mijn pijnlijke voeten en mijn dromen waar ik geen tijd meer voor had.
Ik heb altijd van mijn neefje Evan gehouden. Hij werd geboren toen ik op de universiteit zat, een schatje met grote ogen en dikke wimpers, en een lach die je deed vergeten dat de wereld wreed kon zijn.
Maar het leven was niet gemakkelijk voor hem geweest. Hij werd geboren met een aangeboren afwijking aan zijn benen. Hij droeg beugels, had fysiotherapie nodig en huilde soms van de pijn als hij probeerde op te staan.
Ondanks alles was hij het meest schattige en vrolijke kind dat ik ooit heb gekend.
Die nacht veranderde alles.
Het was vrijdag. Ik had net een dubbele dienst achter de rug, mijn haar rook naar aardappelpannekoeken en stoffige boeken, en mijn benen deden pijn van het twaalf uur achter elkaar staan. Ik kon niet wachten om een warme douche te nemen en op de bank neer te ploffen voor een of ander waardeloos tv-programma.
In plaats daarvan liep ik de hoek van mijn gebouw om en zag haar.
Lila.
Mijn oudere zus. Ze stond onder de flikkerende straatlantaarn voor mijn gebouw, gehuld in een beige jas, haar lange haar in een staart, haar gezicht moeilijk te lezen. Naast haar stond Evan, met een kleine koffer vol cartoonstickers. Hij was vier jaar oud. Zijn beugel glansde onder zijn spijkerbroek.
« Lila? » Ik knipperde met mijn ogen, niet wetend of ik droomde.
Ze bewoog niet. Haar hand rustte op Evans schouder, alsof ze zich wilde vasthouden. Ze liet geen enkele traan. Ze toonde geen emotie. Ze had alleen die lege, onbewogen blik die mensen hebben als ze een beslissing hebben genomen.
‘Amy,’ zei ze, terwijl ze mijn blik vermeed. ‘Ik kan zo niet langer verder.’
Ik stond daar verbijsterd, terwijl de kou in mijn schoenen trok.
‘Wat bedoel je, dat je niet meer verder kunt?’ vroeg ik in een nauwelijks hoorbaar gefluister.
