Die avond zat ik in de keuken thee te drinken en mijn eigen plan te maken.
Stille voorbereiding
De volgende ochtend belde ik mijn advocaat, Victoria, een slimme vrouw van in de veertig die me echt kent.
« Victoria, » zei ik, « ik denk dat mijn zoon en schoondochter me proberen op te lichten. »
Ze klonk niet verrast. « Vertel me alles. »
Ik belde ook Thomas, een privédetective die Victoria me ooit had aanbevolen.
« Ondervraag ze, » zei ik tegen hem. « Zoek uit met wie ze afspreken, wat ze tekenen en verzamel bewijs. »
Binnen achtenveertig uur had ik alles.
Het huis was geen $ 200.000 waard, maar $ 280.000. Ze waren van plan het verschil in eigen zak te steken. Ze waren al met een advocaat in gesprek over hoe ze zichzelf konden beschermen als ik de lening niet meer kon betalen.
Het was regelrechte fraude.
Maar ze wisten niet dat de echte val al was gezet: door mij.
Configuratie
Vrijdagavond kwamen ze terug om de dingen af te maken.
Ik serveerde ze koffie en koekjes, glimlachte als de kwetsbare moeder die ze dachten dat ik was, en liet ze praten.
Ik deed alsof ik aarzelde, maar zei dat ik erover na zou denken.
Dat vonden ze niet leuk. Ethans stem werd harder en dringender. Jessica probeerde kalm te blijven, maar ik zag angst in haar ogen – angst dat hun plan in duigen zou vallen.
Die avond stuurde ik Victoria een kort berichtje: « Activeer plan. »
Zaterdag: De val sluit
De volgende ochtend kwamen ze terug met een brede glimlach en een fles goedkope champagne.
« Mooie dag, mam, » zei Ethan. « Laten we het officieel maken. »
Ze spreidden de documenten uit op mijn salontafel. « Je hoeft alleen maar hier, hier en hier te tekenen, » zei Jessica.
Ik nam mijn tijd. « O, die kleine lettertjes… ik kan ze niet goed lezen. Geef me een goede bril. »
Ik ging naar mijn kamer, appte Victoria – « De vissen zitten in het net » – en kwam glimlachend terug.
Toen stelde ik onschuldige vragen: « Wat gebeurt er als je gaat scheiden? Wat als een van jullie zijn baan verliest? »
Ze gaven me ontwijkende, nerveuze antwoorden.
Uiteindelijk zuchtte ik en zei: « Je hebt gelijk. Jullie zijn mijn familie. Ik vertrouw jullie. »
Ik tekende. Langzaam, met trillende hand.
Ze juichten van vreugde, knalden de champagne open en vertrokken met de papieren.
Zodra hun auto weg was, belde ik Victoria.
« Het is klaar, » zei ik. « Laten we dit nu afmaken. »
Maandag: Onthulling
Victoria werkte het hele weekend om alles klaar te krijgen.
Maandagochtend hadden we een dik dossier vol bewijsmateriaal: video’s, foto’s en zelfs sms’jes tussen Ethan en Jessica, waarin ze me een ‘oude idioot’ noemden.
Dinsdagmiddag belde Ethan me.
« Mam, je moet morgen naar de bank om wat papierwerk af te ronden. Het is maar een formaliteit. »
Ik glimlachte. « Natuurlijk, lieverd. »
Woensdag: De dag dat hij erachter kwam
Om 10.00 uur haalde hij me op. Ik droeg mijn meest zielige grijze jurk en mijn wandelstok, en speelde voor de laatste keer mijn rol.
De bankmanager, Robert, begroette ons beleefd. Hij maakte deel uit van het plan.
De vergadering begon normaal. Toen vroeg Robert:
« Mevrouw Eleanor, kunt u uw financiële situatie bevestigen voor onze administratie? »
Ethan lachte nerveus. « Ze heeft niet veel. Alleen haar pensioen. »
Robert keek me aan. « Is dat waar, mevrouw? »
Ik glimlachte zachtjes. « Ik heb niet veel, maar ik zal je laten zien wat ik heb. »
Ik gaf hem mijn oude, vervaagde spaarboekje – onderdeel van mijn vermomming.
Hij keek ernaar, typte iets in de computer en draaide het scherm naar ons toe.
« Nou, dat is interessant, » zei hij kalm. « Mevrouw Eleanor, weet u dat de totale waarde van uw rekeningen meer dan $ 2,8 miljoen bedraagt? »
Er viel een stilte in de kamer.
Ethan verstijfde. Zijn gezicht verbleekte.
Robert vervolgde: « Je hebt ook twee beleggingspanden, meerdere aandelenportefeuilles en een beleggingsfonds dat maandelijks $ 15.000 opbrengt. »
Ethan stamelde: « Mam, je… je zei dat je blut was! »
