Ze komen nu vaak bij me langs, nemen goedkope cupcakes mee uit de supermarkt en doen alsof ze om me geven. Maar de bezoekjes eindigen altijd op dezelfde manier:
« Mam, gaat het financieel goed met je? » vraagt Ethan.
« Misschien moet je eens aan je toekomst denken, » voegt Jessica er liefjes aan toe, terwijl ze in mijn hand knijpt.
Ik glimlach en speel mee.
« Oh, kinderen, ik weet niet wat ik zonder jullie zou moeten. »
Ze hebben geen idee dat elk woord, elke blik, elke leugen in mijn geheugen is opgeslagen. Wachtend op het juiste moment.
De « perfecte » kans
Afgelopen dinsdag kwamen ze lachend als verkopers naar ons toe.
« Mam, » begon Jessica, « we hebben het huis van onze dromen gevonden. »
Ze lieten me glanzende foto’s zien van een groot huis met een zwembad en een garage voor twee auto’s.
« Perfect voor een groot gezin, » zei Ethan.
« Ik heb zelfs een slaapkamer beneden voor je, » voegde Jessica eraan toe. « Je zou bij ons kunnen intrekken. »
Haar glimlach was lief, maar haar toon was scherp. Ik wist precies wat ze bedoelde. Deze slaapkamer wordt mijn kooi, niet mijn thuis.
Ze legden hun plan uit: het huis kostte $200.000, maar ze hadden een garant nodig.
« Mam, je zou ons gewoon kunnen helpen met de hypotheek, » zei Ethan. « Het is volkomen veilig. »
Ik vroeg wat er zou gebeuren als er iets misging. Jessica glimlachte flauwtjes.
« Oh, als er iets gebeurt, zorgen we volledig voor je. »
De bedoeling was duidelijk: als ik tekende, verloor ik alles.
