De dag dat mijn zoon ontdekte wie zijn moeder werkelijk was
Mijn naam is Eleanor en ik ben zeventig jaar oud.
Tot drie dagen geleden dacht mijn zoon dat ik een zwakke, weerloze oude vrouw was die hij naar believen kon controleren. Hij vond me traag, naïef en makkelijk te manipuleren.
Hij had het mis.
Heel erg mis.
Toen Ethan mijn wijsvinger brak omdat ik weigerde mee te tekenen voor een lening van $ 200.000 voor hem en zijn vrouw Jessica, dacht hij dat de pijn en angst me zouden dwingen op te geven.
Maar terwijl ik huilend op de grond zat, mijn gebroken arm vastklemmend, was ik al bezig met het voorbereiden van mijn wraak.
Een vrouw die leerde om geen aandacht op zichzelf te vestigen
Sinds mijn man vijf jaar geleden overleed, heb ik iets krachtigs geleerd: als mensen je onderschatten, laten ze zien wie ze werkelijk zijn.
Ik heb mijn hele zelfbeeld hierop gebaseerd.
Ik draag eenvoudige kleding, altijd grijs of bruin.
Ik loop langzaam, waarbij mijn handen zo trillen dat ik er zwak uitzie.
Ik heb altijd een wandelstok bij me, zelfs als ik hem niet nodig heb.
Mijn huis ziet er bescheiden uit, mijn auto is oud en de buren fluisteren:
« Arme Eleanor. Ze woont alleen, nauwelijks genoeg voor haar pensioen. »
Als ze dat eens wisten.
Achter dit fragiele beeld schuilt een vrouw die overal aandacht aan besteedt. Ik regel al mijn eigen zaken. Ik zwijg. Ik luister. Ik observeer.
En als mensen me laten zien wie ze zijn, geloof ik ze.
Mijn zoon en zijn vrouw
Ethan, mijn oudste zoon, is vijfendertig. Ambitieus maar lui.
Hij wil het leven van een rijke man leiden zonder hard te werken.
Drie jaar geleden trouwde hij met Jessica – een prachtige vrouw met een koele glimlach. Vanaf dag één keek ze me aan alsof ik haar in de weg zat.
